Elk verhaal heeft twee kanten

Ish Ait Hamou (1987) is een Belgisch danser, choreograaf en televisiepresentator. Ait Hamou werd geboren in Vilvoorde en is van Marokkaanse afkomst. Zowel in Nederland als in Vlaanderen is de danser en choreograaf vooral bekend van het televisieprogramma So You Think You Can Dance. Ait Hamou publiceerde al verschillende romans sinds zijn debuutroman in 2014 en zijn vierde roman Het moois dat we delen verscheen in 2019 bij uitgeverij Angèle.    

Een jonge vrouw en een oude man wonen in dezelfde buurt, maar kennen elkaar niet. Zij probeert met alle macht een nieuw leven te beginnen terwijl hij enkel in het verleden lijkt te leven. Op een zeker moment ontdekken de twee dat hun levens onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn.    

Volgens de achterflap is Het moois dat we delen een roman over deze twee levens die op een zeker moment bij elkaar komen. Het verhaal is echter veel meer dan dat en de flaptekst doet de roman tekort. Luc is een oudere Vlaamse man die steeds meer Marokkaanse bewoners in de buurt ziet. Soumia is een van die buren. De lezer weet alleen dat zij vrij is gekomen na een vijf jaar lange gevangenisstraf en haar oude leventje weer oppakt. De auteur houdt de lezer lang in spanning wat het verdere verhaal van Soumia betreft. Waarvoor zij veroordeeld is geweest leren we pas laat.    

‘Ik lig op bed en luister naar de stilte waar ik de afgelopen jaren zo naar heb verlangd. Maar nu hunker ik vooral naar geluid dat het leven normaal maakt. Alledaagse geluiden waar ik vroeger wakker mee werd. Die van dit huis een thuis maakten. De voetstappen van mama. Het gekletter van glazen, kopjes en borden. Warmte heeft een geluid. Je kunt het niet beschrijven maar je hoort het onmiddellijk wanneer het er niet meer is.’    

De schrijfstijl is simpel en minder indrukwekkend dan het verhaal. Het verhaal bestaat uit korte zinnen en korte hoofdstukken en bij de eindredactie zijn aardig wat slordigheden blijven staan. Toch laat Het moois dat we delen een onuitwisbare indruk achter. De lezer leert Soumia eerst als persoon kennen. Ait Hamou laat zien wat voor invloed haar geschiedenis heeft op haar nieuwe leven en het leven van haar familie. Pas later leren we haar daden kennen en neemt de auteur de lezer ook wat vlotter mee in de gebeurtenissen die zich in het heden afspelen. Hierdoor creëert Ait Hamou begrip voor en affiniteit met zijn personage.    

Het belangrijkste verschil dat Ait Hamou maakt is het verschil tussen ‘zij’ en ‘wij’. Het is knap hoe treffend hij zowel het verhaal en de gedachten van Luc vangt én tegelijk het verhaal van Soumia geloofwaardig maakt. Uit beide verhaallijnen spreekt veel mensenkennis, inzicht en begrip. Het zet de lezer aan tot nadenken over vooroordelen. Elk verhaal heeft twee kanten, je moet je alleen voor allebei durven openstellen en dit boek is daarvoor een heel mooi begin.    

‘De buurt is veranderd. Vreemd. Vreemd in de zin hoe nieuwe buren praten, hoe ze zich gedragen, hoe ze eruitzien. Het is een hechte gemeenschap, dat moet ik hun wel nageven. Ze kennen elkaar allemaal. Allemaal verre neven en nichten. Broeders en zusters. […] Lieten ze maar zien dat ze voor het land evenveel willen doen als voor hun God. Ze hebben de toewijding nochtans in zich.’    

Hoe de auteur zich weet in te leven in de geheel verschillende identiteiten van zijn beide personages is indrukwekkend en hierdoor kun je als lezer niet anders dan hopen op een goede afloop. Ait Hamou creëert inzicht in verschillende culturen en de manier waarop deze samenleven, ook in de moeilijkheden die dit met zich meebrengt. Zonder oordeel weet hij vervolgens zowel het verhaal van Soumia als dat van Luc geloofwaardig te vertellen en de twee personages samen te brengen. Het moois dat we delen is een bijzondere en indrukwekkende roman die de lezer aan het denken zet.