Clichés raken geen gevoelige snaar

Dichter Niels Zwakhals (1984) leeft en schrijft poëzie, verhalen, parabels, versjes en gedichten. Eerder publiceerde hij Dichter bij het hart en Vers van het leven. In zijn  dichtbundel Jij smaakt naar meer (juni 2018) staat de liefde centraal. 

De vele korte gedichtjes in deze nieuwe bundel zijn licht, speels en simpel en doen de lezer in eerste instantie denken aan de versjes van Lars van der Werf. Bij Zwakhals overheersen echter de woordspelingen en (vaak té) flauwe woordgrapjes. De gedichten en versjes zijn doodsimpel en het rijmgehalte is hoog, dat in combinatie met de woordgrapjes maakt het serieus nemen van de gedichten soms lastig.

“Abrikozen
Ik weet wel dat ik pruimen mee zou nemen,
maar de abrikozen mij.”

Natuurlijk hoeft niet elk gedicht een literair of poëtisch hoogstandje te zijn om serieus genomen te worden of een boodschap uit te dragen, maar toch slaagt Zwakhals er niet in om de lezer een glimlach op het gezicht te toveren. De meeste gedichten in Jij smaakt naar meer gaan over de liefde en liefhebben, maar op een platte en clichématige manier. Vergelijkingen tussen vrouwen en de hemel kunnen amper meer origineel genoemd worden.

“Videoland
In dit goddelijk mysterie
vol gelach en hysterie
geniet ik van de rust
als je me overal kust
wanneer ik uitgeblust
kijk naar mijn favoriete serie.”

Het Hemelse komt trouwens vaker terug. Opvallend veel gedichten gaan ook over de liefde voor God, of het leven en het woord van Hem. Al met al valt Zwakhals in herhaling. Er zijn versjes en gedichten over je openstellen, dichtslaan, dichter zijn, hemel(s) en God, maar op een bepaald moment is een thema verzadigd of zijn variaties rondom specifieke woorden opgebruikt. Alle opties worden Zwakhals in de strijd gegooid maar het mag niet baten. Een grapje over de letterlijke en figuurlijke betekenis van woorden het verschil tussen hard en hart, op een gegeven moment zijn zelfs alle woordgrapjes op.

“we zoeken elkaar in verhalen
maar we vinden elkaar in de stilte”

Zwakhals schreef een ode aan het leven en de liefde voor en in het leven. Een ode aan intimiteit, aan verstillen. Maar zijn gedichten raken geen gevoelige snaar. Af en toe zorgt een woordspeling voor een glimlach maar na een tijdje is het niet meer dan een trucje en zwakt het enkel de betekenis van wat de dichter probeert te zeggen af en dat is erg jammer.