Lezersrecensie
Een actuele overlevering
Margaret Atwood is een van de bekendste Canadese auteurs. Wereldwijd werden haar boeken, haar oeuvre bestaat uit meer dan dertig titels, geprezen en in 2000 werd haar roman De blinde huurmoordenaar bekroond met de Booker Prize. Haar, ondertussen, bekendste boek is Het verhaal van de dienstmaagd, mede dankzij de nieuwe serie die er naar aanleiding van dit boek in 2017 gemaakt werd.
Vijfendertig jaar na het verschijnen van The Handmaid’s Tale keert Atwood terug naar de wereld van Gilead in The Testaments: “Thirty-five years is a long time to think about possible answers, and the answers have changed as society itself has changed, and as possibilities have become actualities. The citizens of many countries, including the United States, are under more stresses now than they were three decades ago.”
The Handmaid’s Tale is vijfendertig jaar na verschijnen actueler dan ooit en daarmee is ook het vervolg een geëngageerd boek geworden. Thema’s als geloof en fanatisme – dat snel kan omslaan in extremisme – staan centraal, zowel in onze huidige maatschappij als in die van Gilead.
“She said they were supposed to be dedicated to virtuous godly living, but you could believe you were living virtuously and also murder people if you were a fanatic. Fanatics thought that murdering people was virtuous, or murdering certain people.”
Natuurlijk is ook de onderdrukking van vrouwen nog steeds een groot thema, al was het alleen maar omdat Gilead bestaat bij die premisse. Maar Atwood laat in The Testaments ook vooral het verzet zien, van binnenuit en van buitenaf, langzaam komt Gilead ten val. Atwood noemt zichzelf een optimist; er is altijd een uitweg, zelfs uit de meest verschrikkelijke totalitaire staten.
De structuur van The Testaments zal de lezers van The Handmaid’s Tale meteen bekend voor komen. Twee getuigenverslagen en een overgeleverd dagboek vertellen het verhaal van Gilead van binnenuit. Evenals het eerste boek wordt het vervolg afgesloten met een symposium van historici die zich specialiseren in de geschiedenis van de totalitaire staat, waar weinig bronnen van zijn overgeleverd.
Atwood dwingt de lezer wederom na te denken over wat een verhaal eigenlijk is, wat onze geschiedschrijving precies inhoudt en hoe deze tot stand komt. Deze dimensie maakte The Handmaid’s Tale verrassend en werkt ook in het vervolg erg goed. Welke historische waarde men zou kunnen (en mogen) toekennen aan een bron die authentiek lijkt maar slechts het verhaal van één bron bevat, een bron die niet meer na te trekken is. Hoeveel waarde hechten we aan één enkele stem?
De auteur is er na vijfendertig jaar in geslaagd de torenhoge verwachtingen van de fans waar te maken. The Testaments is goed geschreven, spannend, actueel en een waardig vervolg over het leven in Gilead. In ditzelfde format zou Atwood makkelijk nog tien documenten kunnen overleveren in romanvorm zonder dat het zou gaan vervelen.
Vijfendertig jaar na het verschijnen van The Handmaid’s Tale keert Atwood terug naar de wereld van Gilead in The Testaments: “Thirty-five years is a long time to think about possible answers, and the answers have changed as society itself has changed, and as possibilities have become actualities. The citizens of many countries, including the United States, are under more stresses now than they were three decades ago.”
The Handmaid’s Tale is vijfendertig jaar na verschijnen actueler dan ooit en daarmee is ook het vervolg een geëngageerd boek geworden. Thema’s als geloof en fanatisme – dat snel kan omslaan in extremisme – staan centraal, zowel in onze huidige maatschappij als in die van Gilead.
“She said they were supposed to be dedicated to virtuous godly living, but you could believe you were living virtuously and also murder people if you were a fanatic. Fanatics thought that murdering people was virtuous, or murdering certain people.”
Natuurlijk is ook de onderdrukking van vrouwen nog steeds een groot thema, al was het alleen maar omdat Gilead bestaat bij die premisse. Maar Atwood laat in The Testaments ook vooral het verzet zien, van binnenuit en van buitenaf, langzaam komt Gilead ten val. Atwood noemt zichzelf een optimist; er is altijd een uitweg, zelfs uit de meest verschrikkelijke totalitaire staten.
De structuur van The Testaments zal de lezers van The Handmaid’s Tale meteen bekend voor komen. Twee getuigenverslagen en een overgeleverd dagboek vertellen het verhaal van Gilead van binnenuit. Evenals het eerste boek wordt het vervolg afgesloten met een symposium van historici die zich specialiseren in de geschiedenis van de totalitaire staat, waar weinig bronnen van zijn overgeleverd.
Atwood dwingt de lezer wederom na te denken over wat een verhaal eigenlijk is, wat onze geschiedschrijving precies inhoudt en hoe deze tot stand komt. Deze dimensie maakte The Handmaid’s Tale verrassend en werkt ook in het vervolg erg goed. Welke historische waarde men zou kunnen (en mogen) toekennen aan een bron die authentiek lijkt maar slechts het verhaal van één bron bevat, een bron die niet meer na te trekken is. Hoeveel waarde hechten we aan één enkele stem?
De auteur is er na vijfendertig jaar in geslaagd de torenhoge verwachtingen van de fans waar te maken. The Testaments is goed geschreven, spannend, actueel en een waardig vervolg over het leven in Gilead. In ditzelfde format zou Atwood makkelijk nog tien documenten kunnen overleveren in romanvorm zonder dat het zou gaan vervelen.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Anne Oerlemans
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
