Rode wijn, bietjes, chipolattapudding en nog meer ironie

Moord op de moestuin, met zo'n titel verwacht je een detective. Tenzij je weet dat Nicolien Mizee de auteur is: dan weet je dat je een verhaal krijgt waarin veel verassingen en vaart zit. Net zoals de titel je op het verkeerde been zet, zo is ook het verhaal: een klassieke whodunit.

Neemt niet weg dat het boek doorspekt is met voortkabbelende gesprekjes en details over bijvoorbeeld chipolatapudding, rode wijn, safraanpeer, en onderlingen verhoudingen binnen familie/vriendenkring en de andere passanten. In veel boeken vind ik dit soort zaken irritant, maar in dit boek (en ook in de andere boeken van Nicolien Mizee) kan ik dit juist erg waarderen. Die details zijn juist onderdeel van de personages, het maakt ze intrigerend en bijna tastbaar alsof ze onderdeel zijn van je eigen netwerk. Plus dat de auteur er een flinke scheut ironie er door heen heeft gegooid: wat voor mij maakte dat ik dit boek in één keer uit heb gelezen.