Dark academia sfeer op zijn best!

De cover van dit boek schreeuwt ‘dark academia’ waardoor ik meteen geïnteresseerd was. Af en toe mag je een boek om de kaft kopen toch? Daarnaast heb ik ‘de stille patient’ van Alex Michaelides ook gelezen en dat boek vond ik steen goed. Ik had dan ook hoge verwachtingen van ‘de nimfen’. Het verhaal heeft wat de vibe betreft ook zeker niet teleurgesteld! Er hangt meteen vanaf het begin een onheilspellende, donkere sfeer en de school, waar een groot deel van het verhaal zich afspeelt, wordt tot in de kleinste details beschreven. Dat kan in sommige boeken onnodig en afleidend zijn, maar het zorgde in dit verhaal de sfeer echt tot zijn recht kwam. Het is niet moeilijk om je voor te stellen dat jij op die campus loopt, tussen de oude gebouwen en in karakteristieke leslokalen.

Naast de sfeer van de school zijn referenties naar Griekse mythologie een belangrijk element in het verhaal en dit draagt ook bij aan de dark academia vibe. Ook deed het boek me enorm denken aan het verhaal in de game ‘Life is Strange’. Wat dit betreft vond ik het boek een 10/10, super spannend en op het einde kwam er een plottwists die ik nooit had zien aankomen.

Helaas vond ik de schrijfstijl in dit boek aanzienlijk minder dan dat van ‘de stille patient’. Ik vond het hoofdpersonage Mariana erg instabiel en warrig. En dit terwijl zij een therapeut is. Nu weet ik niet of dit opzettelijk door Alex Michaelides is gedaan, de uitwerking van dit personage gewoon minder goed was of dat het komt door de vertaling van het boek. Eerder beschreef ik dat ik het tof vond dat de school en de sfeer zo gedetailleerd beschreven waren. Dit trok zich echter ook door in andere delen van het verhaal waar ik het onnodig vond en waardoor het verhaal soms langdradig werd.

Ook was ik geen fan van de dialogen in dit boek. Ze voelde stijfjes en totaal niet natuurlijk. De verschillende personages leken weinig eigen persoonlijkheid te hebben en gedroegen zich vaak hetzelfde, bijvoorbeeld in hun taalgebruik en hoe ze antwoorden gaven (hoeveel info ze achterhielden etc). Nogmaals; ik kon er niet helemaal uitkomen of dit lag aan de schrijfstijl van de auteur of de kwaliteit van de vertaling. Juist omdat ik zo genoten had van ‘de stille patient’ stond ik hier versteld van.

Het verhaal gaat soms wat van de hak op de tak, belangrijke verbindingen werden te snel gemaakt. Bijvoorbeeld toen Mariana even bij een kennis langs ging (waar we tot nu toe nog nooit van hadden gehoord), haar verhaal uit de doeken deed, de kennis een hapklare oplossing voorlegt en ze weer vertrekt. Daarbij vond ik bepaalde gevoelens een beetje uit de lucht komen vallen. Ik had sowieso weinig connectie met het hoofdpersonage Mariana. Ze maakt misbruikt van haar positie als psycholoog en probeert mensen inderdaad in de val te laten lopen (waar ze ook van wordt beschuldigd) om haar eigen gelijk te halen terwijl ze geen bewijs heeft, alleen een voorgevoel.

Het einde van het verhaal vond ik ook weinig bevredigend. Hoewel het geen open einde heeft, voelde het ook niet af. Misschien een voorbode voor een deel 2? Ik bleef in elk geval met veel vragen achter. Het boordelen van het boek vind ik erg lastig. Ik heb intens genoten van de ambiance, het mysterie en de plottwists, maar ik kon niet wennen aan de schrijfstijl en kon me niet binden aan de belangrijkste personages. Daarom geef ik dit boek 3,5 sterren.