Wij blijven de zon volgen, regen genoeg gehad

In 2016 schreef Anja van Biene haar autobiografisch debuut Niet mijn familie. Een aangrijpend en zeer persoonlijk verhaal over verdriet, pijn en verlies. De crisis waar het gezin zich in bevond was zo groot dat Anja en haar man besloten een jaar te gaan wonen en werken in een ander land. Deze tijd werd vooral besteed aan het rouwen om dat wat verloren was en het opnieuw invulling geven aan het leven. Herstel is een proces van vallen, opstaan en weer vallen. Door voortdurend stil te staan bij haar beweegredenen en zichzelf de vraag te stellen: Wat denk ik hiermee te bereiken? probeerde zij zich uit de negatieve spiraal te trekken.

“Het verleden loslaten. Het heden accepteren. Een nieuw doel stellen en vooruit” is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Anja eindigde Niet mijn familie met de volgende woorden: "En terwijl er tergend langzaam een traan over mijn wang biggelt, prevel ik met krachtige overtuiging: Ik ben, ik blijf".
Nu, een aantal jaar later heeft Anja haar gedichtenbundel Ik ben, ik blijf gepubliceerd waar het verwerkingsproces nog steeds verder gaat.

ik ben, ik blijf
een dochter
die de illusie ooit aanbad
duidelijk is gebleken
een vader heb ik nooit gehad

Alle gedichten in de bundel (en het zijn er veel) zijn geschreven zonder hoofdletters of interpunctie. Alleen het laatste gedicht zit vol uitroeptekens en voelt voor mij als een schreeuw van pijn, boosheid en een onmetelijk verdriet, recht uit het hart. Net als in Niet mijn familie gaat Anja de confrontatie aan met haar gedachten en gevoelens en daarbij spaart zij zichzelf niet. Tegelijkertijd kan ze vooruit kijken en datgene koesteren dat nog steeds dicht bij haar staat.

sta op,
ik zal je steunen
verder op ons pad
wij blijven
de zon volgen
regen
genoeg gehad

Anja van Biene heeft met Ik ben, ik blijf zich weer kwetsbaar durven opstellen en dat vertaalt zich voor de tweede keer in ontroerend en literair werk.