Nét iets meer van verwacht

De Vlaamse Inge Sleegers debuteerde in 2019 met haar youngadultboek De kilte van een zomernacht. Haar schrijftalent werd opgepikt door Hamley Books en Wereld zonder water verscheen in 2022. Sleegers heeft een voorliefde voor maatschappijkritische onderwerpen en verwerkt deze het liefst in dystopische verhalen. Zo schrijft ze in een van haar blogposts op haar website: ‘Dystopische verhalen zetten aan het denken, openen gesprekken en geesten en tonen ons vooral hoe het beter kan. Ze leren ons dat de kracht van verandering diep in onszelf ligt.'

Wereld van wanhoop is het vervolg op Wereld zonder water en is tevens de afsluiter van het tweeluik. Het verhaal gaat direct verder en geeft de nieuwe lezer niet heel veel informatie over de voorgaande gebeurtenissen. Op zich terecht, want wie leest er nu alleen een tweede deel van een serie? Voor diegenen die wel met het eerste boek zijn begonnen was een korte opfrisser ook fijn geweest.

Atlantis is bevrijd, Alene heeft zichzelf uitgeroepen tot nieuwe president. Vanzelfsprekend schaft ze als eerste de verplichte test af voor meisjes, maar vervangt deze direct door een minstens even ontwrichtende maatregel. Hoofdpersoon Nimue trekt de beslissingen van de nieuwe president openlijk in twijfel. Wanneer er een zware storm afkoerst op Atlantis raakt ze er meer en meer van overtuigd dat Alene niet de leider is die Atlantis naar een betere toekomst kan leiden.

Het verhaal wordt verteld vanuit verschillende perspectieven, waaronder uiteraard Nimue, Alene en een Naamloos. Wanneer je het eerste deel hebt gelezen is dit laatste perspectief eigenlijk geen verrassing meer. Jammer is dat er in dit verhaal geen rol meer is weggelegd voor de vriendin van Nimue, Helena. De belangrijkste personages blijven goed overeind en het wordt pijnlijk duidelijk dat Alene te beschadigd is door haar verleden om een goede leider voor haar burgers te kunnen zijn.

De schrijfstijl van Inge Sleegers blijft heel prettig om te lezen, maar de verhaallijn(en) vind ik toch wat achterblijven. Het tempo in Wereld van wanhoop voelt vrij traag, en ook blijft een degelijke verklaring voor de droogte uit. Een dystopisch verhaal is voor mij meer dan een situatieschets, ik mis toch de diepgang. Er is zeker sprake van heftige persoonlijke thema’s en trauma’s, maar deze worden op een zorgvuldige en integere manier uitgewerkt. Echte YA vind ik het dan ook niet, de boeken lijken mij meer geschikt voor wat jongere lezers, ook door het niet te ingewikkelde taalgebruik.

Ik heb Wereld zonder water en Wereld van wanhoop zeker wel met het nodige plezier gelezen, ik had er echter nét iets meer van verwacht.