Groot gemis aan diepgang, samenhang en spanning

De Italiaanse Sandrone Dazieri maakte zijn Nederlandse debuut in 2015 met Dood de vader, het eerste boek in de trilogie rond het bijzondere speurders duo Colomba Caselli en Dante Torre. Vier jaar heeft de lezer moeten wachten op Wespenman en het is de vraag of dit boek het wachten waard was.

Dertig jaar geleden werd een man naar de gevangenis gestuurd voor de ontvoering en moord op drie tienermeisjes. Dit was mogelijk doordat de corrupte politieagente Itala Caruso gedwongen werd hiervoor het bewijsmateriaal te leveren. Deze man, bijgenaamd De baars, werd bijgestaan door de jonge en onervaren advocate Francesca Cavalcante. Wanneer in het heden haar nichtje Amala wordt ontvoerd vermoedt zij een link met deze oude zaak. Samen met de plotseling opgedoken Gerry stort zij zich op het vinden van Amala, maar daarvoor zullen zij diep in het verleden moeten graven. Daarnaast lijkt Gerry er een eigen, zeer gevaarlijke, agenda op na te houden.

Na een intrigerende en veelbelovende start is er al snel geen touw meer vast te knopen aan het verhaal. Opgebouwd vanuit verhaallijnen waarin heden en verleden elkaar afwisselen, bestaat het boek uit een onduidelijk web van delen, hoofdstukken, titels en cijfers. Talloze personages worden opgevoerd, waarvan Francesca, Gerry, Itala, Amala en haar ontvoerder de belangrijkste lijken te zijn. Personages worden soms alleen met de voornaam, dan weer met de achternaam en zelfs tussendoor met een bijnaam aangeduid. De lezer is al snel het overzicht kwijt, vooral omdat geen enkel personage behoorlijk wordt uitgewerkt. Ze lijken alleen in het nu te bestaan, hun voorgeschiedenis is onveranderd vaag, schimmig en incompleet.

Ook bij het uitwerken van de verhaallijnen lijkt Dazieri zijn lezers erg hoog in te schatten. Voortdurend lijkt cruciale kennis te ontbreken, waarvan de auteur kennelijk aanneemt dat zijn lezers dit zelf wel kunnen invullen. Dit is behalve irritant, ook tijdrovend. Constant terugbladeren, op zoek naar informatie die er niet is haalt keer op keer de vaart uit het verhaal. De plot op zich vertoont ook de nodige gaten. Conclusies worden snel getrokken, vaak zonder een aanwijsbare aanleiding. De motieven van de dader zijn erg zwak en waarom deze persoon een moordenaar is geworden is de grote vraag na het lezen van dit boek. Dit alles resulteert in een flauwe en ongeloofwaardige ontknoping.

Naast alle hoofdbrekens rondom het verhaal zelf, leest het ook niet vlot. Lange zinnen met vaak moeilijke woorden en stroef lopende dialogen. De constructie van zinnen doet regelmatig vreemd aan, maar dit kan ook liggen aan een net iets te letterlijke vertaling vanuit het Italiaans. De oorspronkelijke titel van het boek is Het kwaad dat mannen doen en dit is beslist een betere titel dan Wespenman. De wespen zijn aanwezig, maar zijn net als veel draadjes in dit boek, een vergezocht en vaag detail.

Wespenman is in de basis zeker geen slecht verhaal, maar rammelt aan te veel kanten in de uitvoering. Wie een spannend en moeilijk weg te leggen thriller verwacht zal helaas bedrogen uitkomen.