Een interessante plot die de lezer eerst stevig op het verkeerde been zet

Satanisme, black metal en godsdienstwaanzin vormen de ingrediënten van het debuut van Karin Descendre, een 47-jarige juriste uit Vlaanderen. Met Leid ons niet in bekoring  schrijft zij het eerste deel over commissaris Erwin Callens. De aanleiding voor het schrijven vormt haar achtergrond: ze is de dochter, zus én partner van een commissaris. Haar droom was om zelf ook politieagente te worden, maar met haar 1 meter 60 was ze daarvoor te klein. De interesse voor politiewerk heeft ze uiteindelijk omgezet in het schrijven van een boek.

Het verhaal van Leid ons niet in bekoring  speelt zich af in Gent en bestaat uit twee delen. Het eerste deel begint in 1994. Het verminkte lichaam van een jonge vrouw wordt aangetroffen op een bouwplaats. Op de muur is met haar bloed een omgekeerd pentagram getekend en in haar hand heeft ze een omgekeerd kruisje. Commissaris Callens wordt met zijn team op de zaak gezet, maar wordt in zijn onderzoek ernstig belemmerd door de ambities van onderzoeksrechter Verbeckt. Deze ziet in de zaak een carrièrekans in zijn strijd tegen de opkomst van satanische sekten. Dit resulteert uiteindelijk in de arrestatie en veroordeling van een verdachte, die volgens Callens vrijwel zeker onschuldig is.

In het tweede deel zijn er veertien jaren verstreken. Weer wordt het lichaam van een jonge vrouw gevonden en de plaats delict vertoont opvallend veel overeenkomsten met die uit 1994. Doordat het vertelperspectief zich regelmatig verplaatst naar de belevingswereld van de ontvoerde vrouwen leert de lezer dat de moordenaar zichzelf als opvolger beschouwt van de inquisiteurs uit de middeleeuwen. Daarbij laat hij zich leiden door de Heksenhamer, een soort handboek dat werd gebruikt om heksen te kunnen herkennen, folteren en doden. De oude zaak uit 1994 wordt weer heropend en Callens is vastbesloten deze keer de juiste dader achter slot en grendel te zetten. Het wordt echter een race tegen de klok wanneer er nog een moord wordt gepleegd en een oud-collega het volgende slachtoffer dreigt te worden.

Voor de Nederlanders onder ons kost het in het begin enige moeite om in het verhaal te komen van Leid ons niet in bekoring. De werking van het politieapparaat en het onderzoek dat daaruit voortvloeit is anders en ook de Vlaamse taal vraagt tijd om aan te wennen. Wat te denken van woorden als ‘bimbamwedstrijden’, ‘goesting hebben’, ‘op de dool gaan’ en ‘buitenwippers’? Dit vraagt op zijn minst om een behoorlijke dosis concentratie tijdens het lezen. Wanneer het verhaal op gang komt, vormt het taalgebruik echter geen probleem meer, het voegt juist iets toe aan de sfeer in het boek.

De plot is interessant genoeg, zij het wat vergezocht. De seriemoordenaar is − uiteraard − zwaar  getraumatiseerd, maar op een verwarde, psychisch onvolwassen manier. Dat dit individu zich zo lang staande heeft weten te houden in de maatschappij en daarbij ook nog onder de radar van de politie heeft weten te blijven overtuigt niet helemaal. Ook de gedachtegang van Callens die leidt tot het vaststellen van de identiteit van de dader komt vrij plotseling en zorgt voor het enigszins optrekken van een wenkbrauw.

Tussen het eerste en het tweede deel zit een tijdsspanne van veertien jaar, maar van ontwikkeling in persoonlijkheid bij de hoofdpersonen is nauwelijks sprake. We leren Erwin Callens wel kennen als een zeer gedreven politieman, als mens had hij wel wat meer inhoud kunnen gebruiken. In de tussenliggende periode is zijn vrouw gestorven; deze gebeurtenis wordt in enkele zinnen besproken en lijkt geen noemenswaardig effect gehad te hebben op de persoon van Callens. Op haar Facebookpagina laat Descendre weten al druk bezig te zijn met de opvolger, dus zullen we moeten afwachten of er dan wat meer diepgang komt in de karakters van haar hoofdpersonen.

Leid ons niet in bekoring  is een vlot geschreven misdaadthriller met een interessante plot waarbij de lezer eerst stevig op het verkeerde been wordt gezet. De politieachtergrond van Descendre lijkt als nadeel te hebben dat de nadruk te veel ligt op het verloop van een onderzoek, wat niet bepaald spannend is om te lezen. Wanneer ze aan haar volgende boek meer actie toevoegt en haar hoofdpersonen meer inhoud geeft, wordt haar commissaris Callens-serie zeker de moeite van het lezen waard.