Roadtrip of timetravel

De cover is licht van kleur, in blauw en creme tinten. Er is een brug zichtbaar met iemand op de brug. Is hij de bruggenschilder uit het boek misschien? Het maakt al nieuwsgierig. De lichtere tinten geven de indruk dat het geen "zwaar" boek zal zijn.


De intro is geschreven in de derde persoon. Niet veel later wordt de lezer in de vertelperspectief van de eerste persoon meegenomen naar Rijssen in de jaren zeventig. De zondagmiddagen in een gelovig gezin en op de radio G.B.J. Hiltermann die elke zondag de toestand in de wereld besprak. In Rijssen woonde toen Rob Hollander. Het hoofdkarakter van dit boek. In het begin lijkt het wel op een autobiografie, de achternaam, zijn geboortejaar, de woonplaats, een gelovig gezin, ed.


Nu is hoofdkarakter Rob Hollander bijna zestig jaar en heeft hij wat te vertellen. Het is nogal een verhaal. Tijdens dit verhaal gaan we vaak 25 jaar terug in de tijd. Hij is dan 35 jaar. Die 'tijd' is erg belangrijk als zijnde een apart thema. Na de intro flitsen we terug naar de jaren zeventig, gaan we verder naaar begin jaren tachtig tot de sprong naar 1998. Als hij G.B.J. Hiltermann op sloffen ziet lopen. Menig lezer zal zich afvragen wat die G.B.J. er mee te doen heeft, blijkbaar veel. Tevens geeft het een sprong terug in de tijd, mogelijk een herinnering bij velen,  of noem het nostalgie, als Hiltermann de toestand van de wereld bespreekt. Elke zondag. 


Het begin leest qua stijl enthousiast en modern. Echter de hoofdpersoon lijkt nogal saai en doet geestdodend werk. Zo blijkt. Lees dan vooral door gezien Rob van Essen heel wat in petto heeft voor zijn lezers. Gezien de tijdsprongen en de hoeveelheid aan acties in het tweede deel is het soms lastig om een en ander te plaatsen. Is Rob nu een zonderlinge man, zonder baan? Of een uitgerangeerde journalist? Het lezersbrein moet dit even verwerken en de tijdslijnen die volgen goed in elkaar (kunnen) schuiven. 


Rob van Essen heeft goed nagedacht over de thema's en de tijd. Zou hij een voorliefde hebben voor tijdreizen, of alleen de film The Time Machine van H.G. Wells...Hij laat dit item goed naar voren komen en maakt de lezer hier zeker nieuwsgierig mee. Het neemt een groot deel van het boek in beslag. 


Zoals al eerder genoemd, lijkt de hoofdpersoon wat saai en nogal op zichzelf. Gedurende het boek maakt hij een ware ontwikkeling door en bemerkt dat hij ook in een groep kan functioneren. Wat ertoe leidt dat hij zelfs de leiding neemt in bepaalde situaties. Mogelijk tot zijn eigen verbazing en zeker die van de lezer, die mogelijk al eerder gehuld is onder een mistige laag van verbazing en mogelijk zelfs stil is aan het einde