Niet verrassend, wel actueel en daardoor lezenswaardig voor jeugdige lezers.

Fake! is opgebouwd volgens het vertrouwde Carry Slee-concept. Direct in het begin maak je kennis met de belangrijkste personen in het verhaal: Mila, Levi, Max, Olivia, Ruben en Emiel. Precieze leeftijden worden niet genoemd, maar uit aanwijzingen blijkt dat ze 14 à 15 jaar zullen zijn. Uit de tekst op de achterflap wordt duidelijk wat het belangrijkste probleem is dat in het boek wordt aangekaart:

Levi ziet dat Emiel, de nieuwe jongen op school, een intiem gesprek voert met Mila, Levi's vriendin. Dat pikt Levi niet en hij gaat op Emiel af. Hij schopt hem en jaagt hem op. Later die dag hoort Levi dat Emiel in het ziekenhuis is beland: hij ligt in coma. Meteen daarna verschijnt er een filmpje op YouTube waarin het eruitziet alsof Levi Emiel van de vesting bij het park trapt. Levi beweert dat hij onschuldig is en dat het filmpje fake is, maar niemand gelooft hem, ook Mila niet, en ze maakt het uit. Op school wordt hij geschorst. Het filmpje gaat viral en de woedende reacties op internet brengen Levi in groot gevaar ... 

Dat fake news een wezenlijk probleem is, staat buiten kijf. En dat het goed is dat er in een jeugdboek aandacht aan wordt besteed eveneens. Het nepnieuws in dit boek is niet bewust in de wereld geholpen, maar de gevolgen zijn nog steeds rampzalig. Het is jammer dat Carry Slee het nodig vond om ook de andere hoofdrolspelers van een dramatische verhaallijn te voorzien. Evenals in andere boeken van haar hand passeren allerlei probleemsituaties de revue: een conflictscheiding, een ongewenste verhuizing, alcoholverslaving, intolerante ouders, agressieve jongeren, ontluikende seksuele gevoelens en de verwarring die dit oplevert bij de jongeren.

'Max denkt zeker dat wij gek zijn.' Olivia haalt haar fiets van het slot en rijdt weg. Mila racet achter haar aan. 'Hij is gewoon hartstikke verliefd op je,' zegt Mila. 'Hij probeert van alles.' Mila kijkt naar Olivia. Levi is er zeker van dat Olivia ook verliefd op Max is. Ze vraagt zich af of hij gelijk heeft. Olivia laat er niks over los.'

Misschien maakt deze mix de boeken juist aantrekkelijk voor jeugdige lezers, maar de schrijfster gaat nergens de diepte in. Problemen worden aangekaart, nog even uitgemolken en aan het eind van het boek komt (vrijwel) alles weer op zijn pootjes terecht.  

Als je je als lezer er bij voorbaat van bewust bent dat ook dit boek het gebruikelijke stramien volgt en je daar geen moeite mee hebt, is het boek best aardig leesbaar. Hoewel sommige situaties wat vergezocht zijn, zal veel voor jongeren herkenbaar en ook wel geloofwaardig zijn. De spanning wordt aardig opgebouwd en als lezer wil je toch wel weten hoe het afloopt met en voor de hoofdpersonen. 

Verdiept in zijn filmpje trekt hij de deur achter zich dicht. Dit gaat er meteen op, denkt hij. Hij kijkt op en dan versteent hij. In de gang van zijn huis staan de drie jongens. 'Je vindt het zeker wel goed dat we even op visite komen,' zegt de lange jongen. Ruben wil vluchten, maar de dikke jongen staat voor de deur. De andere twee grijpen hem vast, sleuren hem de kamer in en smijten hem op de bank.'

Het probleem dat in Fake! aan de kaak wordt gesteld, kan een prima aanknopingspunt vormen voor een gesprek met jongeren (en volwassenen) over het effect van nepnieuws. Wat zijn de gevolgen, hoe gevaarlijk kan het uitpakken en wat is de beste manier om ermee om te gaan. In dat opzicht heeft Carry Slee wel weer een boek geschreven dat een plaatsje op de boekenlijst verdient.