Onderhuidse spanning!

De korte inhoud van het boek sprak mij meteen aan. Een mysterieus dorpje in Zweden, waar er al tien jaar lang telkens op dezelfde zomerdag jonge vrouwen verdwijnen. Wanneer een elfde vrouw zou moeten verdwijnen, gebeurt er echter niks…

De cover van het boek is (alweer) prachtig! Hiervoor wil ik graag een dikke pluim geven aan de zoon van Lineke Breukel. De afbeelding roept voor mij gevoelens op van angst, mysterie, onderhuidse spanning, dood, …
Het verhaal gaat sterk van start, in het dorpje Tåtorp, waar de twee hoofdpersonages zich bevinden.
Raven, getekend door zware jeugdtrauma’s, is verloofd met haar psychiater Jonathan. Ze verblijft momenteel alleen in zijn prachtige landhuis aan het Vikenmeer, terwijl hij naar een congres is in New York.
Al van bij het begin gebeuren er vreemde en onverklaarbare dingen, en wordt ze gek gemaakt door haar stalker. Maar wie is haar stalker?
Tegelijkertijd leren we Ras kennen, een Nederlands misdaadjournalist. Hij is naar hetzelfde dorpje Tåtorp gekomen om een boek te schrijven over de zogenaamde Vikingmeisjes, ook wel bekend als de Witte Zwaluwen. Hij verblijft in het gasthuis van Britta, een voluptueuze en gezellige vrouw waar hij toch wel een boontje voor heeft (en gelukkig is dit wederzijds )
Dit is een van mijn favoriete personages, omdat zij een extra dimensie aan het verhaal geeft.
Van bij het begin tot het einde bouwt de onderhuidse spanning zich op. Uiteindelijk mogen we genieten van een prachtige climax.
Lineke Breukel heeft een vlotte schrijfstijl. Je wil doorlezen en soms zo snel dat je uit haar vele beschrijvende zinnen, woorden zou gaan overslaan. Er zit dus zeker vaart in. Je wil weten hoe de vork in de steel zit, het verhaal laat je niet los.
De schrijfster is een meester in het gedetailleerd beschrijven van spanning, plaatsen, gevechten, van alles eigenlijk. Door deze vlotte beschrijvende stijl, zie je alles zo voor je gebeuren. Je krijgt het gevoel alsof je naar een superspannende film kijkt. Ik kan het niet anders uitleggen.
Voor mij echter mocht het kat-en-muisspel tussen stalker en Raven iets sneller en progressiever worden opgebouwd. Het bleef naar mijn gevoel te lang op hetzelfde niveau hangen zeg maar, van ‘dingen verplaatsen, deur open, kaarsje aan, …’
Soms dacht ik ‘wanneer gaat het nu een stapje verder’, ‘gebeurt er iets ergs’, …

Lichtjes storend vond ik het feit dat er vaak werd versprongen van het ene naar het andere personage, zonder het beginnen van een nieuwe alinea. Dit vooral in het begin van het boek, wanneer je de personages nog maar pas leert kennen. Ik moest dan soms even terugkeren om zeker te zijn over wie het ging.
De personages zijn mooi uitgewerkt en er wordt verteld vanuit verschillende perspectieven.
Boeman is een spannend en zeer sterk verhaal. Ik zou dit boek aan iedereen die van een goede en originele thriller houdt, aanraden.