Verhalen doen ertoe

Kiev, 1994. De verteller van De onzichtbaren ligt elke nacht gekluisterd aan de radio: 'God weet hoeveel slapeloze zielen er 's nachts in de ether ronddolen, op zoek naar afleiding, naar iemand die ze in slaap kan sussen. Een goede stem is goud waard, vooral in deze tijd.'

Op een nacht hoort hij de stem van Pavel, zijn jeugdvriend, met wie hij bijna vijf jaar geen contact mee heeft gehad. Al luisterend komen zijn herinneringen aan Pavel naar boven. Aan hun jeugd in het dorp Taranivka in de jaren '70 in Oekraïne en de jaren daarna.

Frank Nellen geeft in deze roman een indringend beeld van het Oekraïne onder het Sovjetsysteem. Het lijken soms clichématige beelden, dat maakt ze niet minder levensecht. De idealen van het socialisme, de machtverhoudingen en de mechanismen waardoor deze in stand gehouden werden. 

Pavel is een man met een missie. Hij leest, leeft, luistert en biedt tegenwicht. Via de ether vertelt hij de verhalen  van 'de onzichtbaren', de arbeiders in de fabrieken. Zodat deze gehoord worden. 

De onzichtbaren heeft een heldere verhaallijn, is goed opgebouwd en leest vlot. Het laat zien hoe een socialistisch systeem functioneert en ten koste en faveure van wie. Mooi door het verhaal heen verweven zijn de verzonnen verhalen die de personages elkaar vertellen. Het geeft aan alle ellende, een relativerende glans.