Wat een fijn feelgood sprookje!

Robin is hoofdbeveiliging van Kasteel Ter Hooge in Middelburg. Als hoofd woont ze boven het commandocentrum, als er iets is dan is ze er gelijk bij. Het oudere echtpaar Schimmelpenninck heeft na een brute overval, de rust weer gevonden in hun eigen huis en ze zijn blij dat Robin er is.

Terwijl het echtpaar een weekendje weg is gaat het alarm af. De inbreker wordt door Robin overmeesterd maar blijkt de zoon te zijn, Constantijn. Hij is arrogant en bot, en wilt dat Robin vertrekt. 

Wat is Robin een stoere vrouw die veel heeft meegemaakt! Slechte jeugd en is van ver gekomen. Ze weet precies wat ze wil en is niet op haar mondje gevallen.

Constantijn is verwend en gewend zijn zin te krijgen. Hij wil dan ook dat Robin vertrekt en eist dat bij zijn ouders. Zijn houding is verschrikkelijk kwetsend en dat hij zelf niet gemeld heeft dat hij zou komen, gaat er niet in. Zijn ego heeft een deuk opgelopen en daardoor handelt hij zo.

Esther schrijft met veel liefde over Zeeland. Dat merk je aan alles! Daarbij heeft ze veel onderzoek gedaan naar de locatie waar het verhaal zich afspeelt. Zo staan er inderdaad borden op paden, splitsingen zodat je weet dat je niet verder kan of mag en dat je een ander pad moet inslaan. Maar ook speelt het einde zich af op een ander continent en in die hoofdstad kon ik weer makkelijk in gedachten meewandelen want al de highlights heb ik ook bezocht!

Het is weer een heerlijk verhaal! De combinatie hoe ze elkaar hebben leren kennen, haar jeugd, zijn eenzaamheid en hun verschillen maken het een verhaal wat ik niet meer kon wegleggen.

Chapeau Esther!