Lezersrecensie
Het kind met de Japanse ogen geschreven door Reggie Baay
Als belanda (een Nederlander), zoals mijn broers, zussen en ik werden genoemd door onze buurtgenoten, groeide ik in de jaren zestig en zeventig op in een zogenoemd Ambonezenkamp. Over de achtergrond van mijn donkere buurtgenoten wist ik eigenlijk niets. Tijdens de treinkapingen en de gijzeling in ’75 - ‘77 werd er thuis en in de wijk mondjesmaat iets verteld over het koloniale verleden. Over de Japanse bezetting of de onafhankelijkheidsoorlog na de Tweede wereldoorlog hoorde ik niets.
Het boek Het kind met de Japanse ogen wilde ik graag lezen om zo een bredere kijk te krijgen over het verleden van mijn vroegere buurtgenoten. Het mooie van dit boek is dat Reggie Baay schrijft over ‘een derde oorlog in Nederland: die tegen de herinnering’, zoals Adriaan van Dis het in het kort beschrijft.
Nadat de auteur na het overlijden van zijn ouders een schoenendoos vol fotonegatieven vond, ging hij op zoek naar zijn vaders verhaal in Indonesië. Een verhaal dat zich afspeelt tijdens de onafhankelijkheidsoorlog. Vanaf het eerste hoofdstuk zit je direct in het verhaal. Je wilt weten hoe het zit met Het kind met de Japanse ogen. Daarna lees je in een soort flashbacks heftige ervaringen van de vader van Baay tijdens de onafhankelijkheidsoorlog. De gruwelijke ervaringen die vader doormaakte in het Jappenkamp zitten nog vers in zijn geheugen, met die herinneringen stapt hij ongevraagd een nieuwe oorlog in.
Ik ben blij met deze documentaire roman, een vriendin staat te popelen om hem ook te lezen, maar ze moet nog even op mijn exemplaar wachten. Andere lezers wil ik alvast laten weten wat ik tot dusver van het boek vind.
Het mooie wat ik in de eerste helft van de bijna vierhonderd pagina’s las is de puurheid waarmee Baay het verleden van zijn vader en vele andere (groot)vaders blootlegt. Door de tijdsprongen lukt het me niet om de aandacht vast te houden, aan één stuk door te lezen. De tweede helft ga ik meer op mijn gemak lezen, zodat de geschiedenis over de stilgezwegen oorlog toch binnenkomt, beetje bij beetje.
Eerder las ik van deze schrijver ‘De ogen van Solo’, die ik wel in één adem uitlas.
Bertie Radt
Het boek Het kind met de Japanse ogen wilde ik graag lezen om zo een bredere kijk te krijgen over het verleden van mijn vroegere buurtgenoten. Het mooie van dit boek is dat Reggie Baay schrijft over ‘een derde oorlog in Nederland: die tegen de herinnering’, zoals Adriaan van Dis het in het kort beschrijft.
Nadat de auteur na het overlijden van zijn ouders een schoenendoos vol fotonegatieven vond, ging hij op zoek naar zijn vaders verhaal in Indonesië. Een verhaal dat zich afspeelt tijdens de onafhankelijkheidsoorlog. Vanaf het eerste hoofdstuk zit je direct in het verhaal. Je wilt weten hoe het zit met Het kind met de Japanse ogen. Daarna lees je in een soort flashbacks heftige ervaringen van de vader van Baay tijdens de onafhankelijkheidsoorlog. De gruwelijke ervaringen die vader doormaakte in het Jappenkamp zitten nog vers in zijn geheugen, met die herinneringen stapt hij ongevraagd een nieuwe oorlog in.
Ik ben blij met deze documentaire roman, een vriendin staat te popelen om hem ook te lezen, maar ze moet nog even op mijn exemplaar wachten. Andere lezers wil ik alvast laten weten wat ik tot dusver van het boek vind.
Het mooie wat ik in de eerste helft van de bijna vierhonderd pagina’s las is de puurheid waarmee Baay het verleden van zijn vader en vele andere (groot)vaders blootlegt. Door de tijdsprongen lukt het me niet om de aandacht vast te houden, aan één stuk door te lezen. De tweede helft ga ik meer op mijn gemak lezen, zodat de geschiedenis over de stilgezwegen oorlog toch binnenkomt, beetje bij beetje.
Eerder las ik van deze schrijver ‘De ogen van Solo’, die ik wel in één adem uitlas.
Bertie Radt
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Bertie
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
