"Zagen jullie hoe mooi het was?"

Schaduwweduwe is geen aanklacht, maar een eerbetoon aan een liefde die buiten de conventies viel—echter, puur en onvergetelijk.
Christine Visser weet met Schaduwweduwe een gevoelige snaar te raken en op indrukwekkende wijze een onderbelicht perspectief tot leven te brengen. Haar schrijfstijl is prachtig, doorspekt met krachtige citaten en treffende observaties. “Licht uit, spot aan”—de toon is gezet. Visser stelt een prikkelende vraag: waarom veroordelen we de minnares, en niet hem? Deze thematiek wordt met nuance en respect uitgewerkt. Mag een minnares haar verhaal doen, zo openlijk? Dit boek is geen roddel of aanklacht, het is een ode aan de liefde in al haar complexiteit.
De rouw die zij beschrijft is rauw, intens en soms zwaar, maar nooit langdradig—eerder meeslepend. De term schaduwweduwe is briljant gekozen en verwoordt het centrale thema: hoe rouw je om een geliefde die officieel niet van jou was, terwijl je wel zijn kind hebt gedragen en zijn hart kende?
We volgen Christine van de eerste verliefdheid tot het sterfbed van Wieger en de jaren daarna. De tijdsprongen zijn helder en versterken de emotionele gelaagdheid van het verhaal. Wat blijft hangen is de oprechte liefde die van de pagina’s spat. Visser laat zien dat liefde niet altijd past binnen maatschappelijke kaders—maar dat maakt haar verhaal des te krachtiger. Een indrukwekkend boek dat respectvol, eerlijk en ontroerend is.