Tussen vacht en ongemak

Vacht! van Cobi van Baars is een roman die traag ademt. De schrijfstijl vertraagt het leesproces, mede door de lange hoofdstukken—het eerste telt maar liefst veertig pagina’s. Toch schuilt in die traagheid een symboliek: de vacht als metafoor voor warmte, zelfzorg en het rustgevende van blatende schapen.
Hoofdpersoon Eline van der Veer, werkzaam in een archief, ervaart haar werkplek als een dalende lijn: van hemel naar aarde, tot uiteindelijk de hel. Haar ongemak wordt subtiel verbeeld via het aanraken van haar knotje, een tik die steeds terugkeert. De ontdekking van een roddelmail over haar confronteert ons allen met de vraag: wie komt op voor een collega die gepest wordt?
Het verhaal roept plaatsvervangende schaamte op, versterkt door opdringerige karakters en schrijnende situaties. De centrale vraag—hoe blijf je overeind in een wereld die zich tegen je keert?—is krachtig en relevant. Toch blijft de uitwerking wat afstandelijk. De emotionele laag raakt niet volledig, waardoor het lastig is om het verhaal echt vast te pakken.
Een opvallend element is hoe Eline uiteindelijk loskomt van haar knot, een subtiele maar mooie betekenisvolle ontwikkeling. De brug naar haar werk blijft echter onderbelicht, waardoor de transformatie niet volledig landt. Vacht! biedt stof tot nadenken, maar mist net dat beetje diepgang om echt te beklijven. Ondanks de afstandelijkheid in toon blijft Vacht! een heerlijk boek voor wie het ongemak durft te omarmen en verlangt naar een verhaal dat onder de oppervlakte blijft resoneren.