Sterk vervolg op Hitte

Het omslag straalt veel sensualiteit uit en suggereert dat het om een erotische roman gaat. Hoewel er –smaakvolle en functionele – seksscènes in het boek zitten, is dat toch allerminst waar het om draait; het boek gaat over vertrouwen en onvoorwaardelijke steun. De titel Razend is goed gekozen. Niet alleen is het een krachtig woord, het sluit ook goed aan bij de inhoud en dan in het bijzonder Stefs emotionele bandbreedte.

“De afgelopen jaren had hij het te druk gehad met op iedere voorbijrazende trein te springen.” (blz.221)

“Het besef maakte hem razend. De enige emotie die hij nog over had.” (blz. 208)

Het boek start een beetje moeizaam op. Waar Hitte zijn kracht putte uit het mysterie omtrent Daans achtergrond en de reden dat hij zijn lichaam verbergt, dreigt dit in Razend een beetje een eerder vertoond kunstje te worden. Zou Lis Lucassen een “One trick pony” zijn en hetzelfde opnieuw doen? Gaandeweg, echter, neemt het boek in vaart toe en gelukkig worden de geheimen van zowel Stef als Liv beetje bij beetje ontrafeld. Stef, die in Hitte vooral overkwam als een botte hork blijkt veel meer gevoel te hebben dan in eerste instantie zichtbaar is. Het personage komt goed uit de verf in Razend.
Jammer is dat het feit dat Stef Liv compleet vergeten is een beetje ongeloofwaardig is. Ook al maakt hij er een sport van om pijnlijke herinneringen weg te stoppen, is het vreemd dat hij haar helemaal niet herkent. Ook wordt niet duidelijk hoe Bart aan Liv is gekomen. Waarom werd speciaal zij geselecteerd en niet een ander? Deze vragen veroorzaakten in het begin een beetje irritatie bij het lezen, maar zijn te vergeven in het licht van hoe goed het boek verder is.
Net als in Hitte is het taalgebruik van Lis Lucassen erg mooi, zonder dat het overdreven veel franjes heeft. De paar poëtische zinnen staan in balans met de proza en verrijken het zonder de boodschap te verliezen.

“Dit was het moment waarop hij van leugenaar naar moordenaar ging.” (blz. 121)
“...maar niet zolang er nog zoveel onuitgesproken zaken waren die de basis van een ‘wij’ gescheiden hielden van een ‘ik’ en een ‘jij’.” (blz. 117)

Al is de krachtigste zin in het boek, die in één keer het personage Stef introduceert: “Ann, dat was toch die met het donkere haar, hield haar hoofd een beetje schuin.” (blz. 49)

Al met al een boek dat gelezen moet worden. Het is prima los te lezen, maar na eerst Hitte te lezen, komt het het beste tot zijn recht.