Wat ik nou vind van 'De geheime tuin'?

"Mensen kunnen veel meer dan ze denken wanneer ze verstandig genoeg zijn om bij een nare gedachte de knop om te draaien en aan iets hoopvols te denken. Het is het een of het ander, want:
'Waar een roos staat, beste vriend, daar kan geen distel staan.' "
Heel vroeger heb ik, als kind zijnde dus, een keer een verfilming gezien van 'De geheime tuin'. Veel weet ik er niet meer van, maar wel dat het me met een magisch gevoel achterliet.
En 'magisch' bleek echt het juiste woord te zijn, weet ik na het lezen van deze klassieker van Frances Hodgson Burnett.

De norse, ziekelijke Mary moet noodgedwongen bij haar oom in Groot Brittanië gaan wonen. Als verwend klein meisje dat is opgegroeid in India, is dit een ommekeer van jewelste.
Haar oom, zelf getergd door groot verdriet, krijgt ze amper te zien. Zijn personeel neemt de meeste zorg op zich, maar over het algemeen moet Mary zichzelf zien te vermaken.
Zonder boeken of speelgoed is dit niet altijd makkelijk, maar door de verhalen van dienstmeisje Martha wordt ze nieuwsgierig naar de hei en de tuinen van het landgoed.

Omdat er amper op haar gelet wordt, heeft Mary behoorlijk veel vrijheid om te gaan en staan waar ze wil. Toch is er een deel van het gigantische huis waar ze niet mag komen. Maar juist uit dát deel meent ze geluiden te horen...
En wáár vliegt dat roodborstje in de tuinen van het landgoed steeds naar toe?

Imme Drost moet een beste klus hebben gehad om het boek, dat oorspronkelijk (in 1911) geschreven is voor volwassenen in de vorm van een feuilleton, om te zetten naar een boek dat goed leesbaar is voor kinderen in deze moderne tijd.
Toch is dat bijzonder goed gelukt, en persoonlijk heb ik het boek met veel plezier gelezen.
Of er voor de jeugd van nu (lees: mijn zoon van 11) genoeg vaart in zit, betwijfel ik. Daarentegen is het verhaal tijdloos en werkt het verhaal continu naar een waarachtig (ja ik vind dat ik voor dit boek het woord 'waarachtig' mag gebruiken) mooie afloop.

Heeft het boek me het magische gevoel weer weten te geven wat ik na het zien van de film vroeger had?
Nee, maar wellicht komt dat ook doordat ik tussen het lezen door de aardappels moest schillen, de was moest vouwen en o ja, werken...
So much for magic…. de realiteit kwam iets te vaak om de hoek kijken.

Desondanks ben ik blij dat ik dit boek nu in mijn kast heb staan, en als voorleesboek is het absoluut prachtig, een klein, rustig verhaal tegenover alle drukke Dummie de Mummies, Zach Kings en boomhutten. Niet dat daar iets mis mee is, allemaal érg leuk, en we zijn hier fan, maar dit is gewoon... mooi!

Tsja en wat geef je zo'n boek dan voor score?
Ik ben geneigd het 5 duimpjes toe te kennen 'omdat het zo heurt', maar persoonlijk vind ik dat dan weer net te veel.
Ik houd het op de niet onverdienstelijke score van 4 duimpjes