Wat ik nou vind van 'De laatste trein naar vrijheid'?

Met dank aan Harper Collins voor het recensie-exemplaar.

Je hebt er vast wel eens van gehoord: de transporten van kinderen naar vrijheid. Zónder hun ouders. Vaders en moeders die hun kind op de trein zetten, zodat ze een kans hadden om in een ander land op te groeien, weliswaar bij een ander gezin, maar met een kans op overleven.
Schrijnende verhalen, waar je je bijna geen voorstelling van kunt maken.
Wat moet de liefde voor je kind groot zijn om hem of haar die kans op overleven te gunnen zónder jou, en juist dáárom ook: wat moet dit ontzettend veel pijn doen om je kind te laten gaan.

Die liefde en die pijn maken dit verhalen die je niet onberoerd laten.

'De laatste trein naar vrijheid' is zo'n verhaal: de joodse Stephan en zijn kleine broertje Walter hebben het altijd goed gehad in Wenen; zijn ouders waren niet onbedeeld en de jongens hadden kans op een goede toekomst: alleen hun moeder was ernstig ziek.
Žofie-Helene en haar zusje Johanna waren dan wel niet Joods, maar hun moeder was redactrice/journaliste en schreef de waarheid: níet wat de nazi's wilden dat ze schreef.
Stephan en Žofie-Helene raakten bevriend. Als Stephan op een dag in haar bijzijn vernederd wordt omdat hij Joods is, schaamt hij zoch zo erg dat hij de vriendschap wil verbreken.

In Nederland is Truus Wijsmuller hard aan de slag gegaan om zo veel mogelijk Joodse kinderen Duitsland uit te krijgen.
Met het gevaar zelf opgepakt te worden reist ze geregeld met een groepje kinderen naar Nederland, waar op dat moment nog geen oorlog is.
Die oorlog komt echter steeds dichterbij en Truus' man Joop vraagt zich geregeld af of Truus wel door moet gaan met haar bezigheden.

In Wenen intussen heeft SS-er Adolf Eichmann besloten dat alle Joden het land uit moeten: weliswaar zónder hun bezittingen. Dat andere landen geen immigranten binnen willen laten die niets hebben om van te leven, daar heeft hij geen boodschap aan.

Dan wordt Truus gevraagd naar Wenen te gaan en komen de paden van al deze mensen samen.

Truus Wijsmuller is geen verzonnen personage, maar is écht een heldin geweest voor heel veel gezinnen.
Haar verhaal dient dan ook verteld te worden; het geeft hoop dat er in moeilijke tijden mensen zijn die opstaan en het opnemen voor hen die dat zelf niet kunnen.


Hoewel het verhaal ontzettend schrijnend is en een goede basis voor een roman, vond ik dit boek niet bijzonder goed.
Het duurde enorm lang voor het me een beetje pakte, ik legde het steeds opnieuw weg en Netflix won het geregeld van de drang om door te lezen.

De gebeurtenissen zijn heftig, het werk van Truus bewonderenswaardig, het verdriet onvoorstelbaar groot, maar desondanks wist dít boek dat niet op mij over te brengen.

Van mij krijgt dit boek 3 duimpjes.