Wat ik nou vind van 'Dodelijke driehoeken'?

Dit is alweer het 4e deel van de Inspecteur Starck serie van Edwin Zonneveld.
Edwin stuurde me ook dit deel zelf op om te recenseren, waarvoor dank!
De vorige delen van deze serie zijn Gezworen Wraak, Vermist in de Kragge en De Schutsloot Moord.


In ieder boek binnen deze serie speelt een gebeurtenis uit een (ver) verleden een belangrijke rol in de verhaallijn. In dit geval begint het met een zeilrace in 1934.
In dit boek wordt het team van Jan Starck uitgebreid met Ralf, een profiler met een behoorlijke staat van dienst. Niet iedereen binnen het team is overtuigd van het nut van een profiler, maar ze geven Ralf wel een kans.

Het team richt zich op de vondst van een gemummificeerd lijk in een oude watertank.
Deze tank behoorde in het verleden toe aan een groot zeilschip.

De directeur van een multinational uit Amerika komt naar Nederland om de tewaterlating van het door hem gekochte zeilschip 'Hanuman' bij te wonen. Het schip is recent helemaal opgeknapt en is een kopie van de oudere schepen 'Endeavour' en 'Endeavour ll'.
Deze directeur heeft een dreigbrief ontvangen, waardoor er een dossier omtrent deze man bij Starck op zijn bureau ligt en hij met deze zaak in aanraking komt.

Natuurlijk is het geen toeval dat beide zaken te maken hebben met oude zeilschepen. Maar hoe de vork in de steel zit? Daarvoor zul je het boek zelf moeten lezen.

Starck's aanvankelijke ongeloof in astrologie kwam me wat vreemd over, aangezien de man zelf leeft op intuïtie en veel belang aan zijn dromen hecht.

Ik schreef het al eerder, in ieder boek van deze auteur merk je dat hij groeit in zijn manier van schrijven.
Dit boek is dan ook spannender en overall met meer vaart geschreven dan zijn eerdere boeken. Op een paar hoofdstukken na, die me wat overbodig leken, maar waar ik, nu het boek uit is, wel het nut van in zie.

Het is duidelijk te merken dat Edwin Zonneveld zijn research doet. Zowel op het gebied van zeilschepen als astronomie is er veel aandacht besteed aan de details, maar (en dat is een voorbeeld van zijn groei als schrijver) hij verzandt er niet steeds in, het verhaal blijft over het algemeen zijn vaart houden.
Ook vind ik de dialogen beter, échter overkomen.

Het privé-leven van Starck's team, en daarmee van hemzelf, biedt een prettige achtergrond. En daar blijft het ook, op de achtergrond, want de aandacht gaat vooral naar de beide zaken die opgelost moeten worden. Wat we er wel van meekrijgen leest prettig en geeft net wat meer diepte aan de personages. Er is zelfs ruimte voor de liefde, wat wil een mens nog meer?

Als ik dan een minpuntje moet benoemen, is het dat ik bij sommige beschrijvingen wat moeite heb het voor me te zien, terwijl ik doorgaans al snel een beeld bij een verhaal vorm. Wellicht komt dat doordat de auteur zélf iets voor zich ziet, en dat precies zó over wil brengen op de lezer. Hierdoor is het lastig je zelf-voorgestelde beeld te verenigen met het beeld dat overgebracht wil worden, en botsen deze met elkaar.
Ook de enige afbeelding die het boek bevat is zo gedetailleerd, en wordt daarnaast zo geanalyseerd, dat ik merkte dat ik er overheen las. 'Het zal wel, ik geloof het wel', dat idee.
Wat eigenlijk zonde is, want er is duidelijk veel aandacht aan besteed!

Goed, dan kom ik op een eindscore: Ik geef 'Dodelijke Driehoeken' met veel genoegen een dikke 4 duimpjes en ben oprecht benieuwd naar waar Edwin Zonneveld ons nog meer mee gaat verrassen!