Lezersrecensie
Wat ik nou vind van 'Het eiland van de verdwenen meisjes '?
Zo'n boek dat al ik-weet-niet-hoe-lang ongelezen in de kast staat. Een keer voor een klein prijsje op de kop getikt bij het Kruidvat of iets dergelijks, omdat de tekst op de achterflap wel aansprak, maar vervolgens verdwijnt onderaan de stapel met allerlei andere, nieuwere boeken.
Dat boek dat nu eindelijk een kans krijgt.
Zo'n boek is dit.
Rhonda (Ronnie) is getuige van een ontvoering. Maar deze is zó bizar -de dader is een groot, wit konijn- dat haar hersens het niet als zodanig registreren.
Pas als het te laat is, beseft ze het.
Het kleine dorp waarin ze woont en waar iedereen iedereen kent, is in rep en roer en zet alles op alles om de kleine Ernie veilig thuis te krijgen.
Door middel van flashbacks naar 1993 (het verhaal speelt in 2006) krijgt de lezer een beeld van de verhoudingen tussen de verschillende betrokkenen: Rhonda, haar jeugdliefde Pieter en zijn huidige vriendin Tak, Pieters verdwenen zusje Lizzy en de ouders van deze (in 1993 nog) kinderen.
Destijds werkten ze aan een toneelstuk dat ze opvoerden op een podium in het bos en beheerste dit hun zomer.
Maar dat was vóórdat er iemand verdween.
Vóórdat alles veranderde.
Met 271 pagina's is dit niet een heel dik boek. Toch heeft het even geduurd voor ik het uit had; ik kon er lastig in komen, gooide namen door elkaar, en als ik het weer oppakte moest ik terugbladeren omdat ik simpelweg niet meer wist wat er ook alweer gebeurd was.
Omdat ik vroegtijdige dementie graag uit wil sluiten, kom ik tot de conclusie dat het boek me gewoon niet erg lag.
Pas de laatste paar hoofdstukken , richting de ontknoping, merkte ik dat ik door wilde lezen.
En als dan de gruwelijke waarheid boven water komt, blijkt dat het hele ontvoeringsverhaal totaal ondergesneeuwd raakt bij dat ándere verhaal.
Tja, wat geef je zo'n boek voor score? Zal ik het een ander aanraden om te lezen? Zou ik het nog eens oppakken? Ben ik geneigd andere boeken van deze auteur aan te schaffen?
Helaas op alle 3 de vragen 'nee'.
Ik kom op 2,5 duim
Dat boek dat nu eindelijk een kans krijgt.
Zo'n boek is dit.
Rhonda (Ronnie) is getuige van een ontvoering. Maar deze is zó bizar -de dader is een groot, wit konijn- dat haar hersens het niet als zodanig registreren.
Pas als het te laat is, beseft ze het.
Het kleine dorp waarin ze woont en waar iedereen iedereen kent, is in rep en roer en zet alles op alles om de kleine Ernie veilig thuis te krijgen.
Door middel van flashbacks naar 1993 (het verhaal speelt in 2006) krijgt de lezer een beeld van de verhoudingen tussen de verschillende betrokkenen: Rhonda, haar jeugdliefde Pieter en zijn huidige vriendin Tak, Pieters verdwenen zusje Lizzy en de ouders van deze (in 1993 nog) kinderen.
Destijds werkten ze aan een toneelstuk dat ze opvoerden op een podium in het bos en beheerste dit hun zomer.
Maar dat was vóórdat er iemand verdween.
Vóórdat alles veranderde.
Met 271 pagina's is dit niet een heel dik boek. Toch heeft het even geduurd voor ik het uit had; ik kon er lastig in komen, gooide namen door elkaar, en als ik het weer oppakte moest ik terugbladeren omdat ik simpelweg niet meer wist wat er ook alweer gebeurd was.
Omdat ik vroegtijdige dementie graag uit wil sluiten, kom ik tot de conclusie dat het boek me gewoon niet erg lag.
Pas de laatste paar hoofdstukken , richting de ontknoping, merkte ik dat ik door wilde lezen.
En als dan de gruwelijke waarheid boven water komt, blijkt dat het hele ontvoeringsverhaal totaal ondergesneeuwd raakt bij dat ándere verhaal.
Tja, wat geef je zo'n boek voor score? Zal ik het een ander aanraden om te lezen? Zou ik het nog eens oppakken? Ben ik geneigd andere boeken van deze auteur aan te schaffen?
Helaas op alle 3 de vragen 'nee'.
Ik kom op 2,5 duim
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van BibliophileSan
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
