Wat ik noi vind van 'Mijn ware verhaal' van Karin Bloemen

Het verhaal kende ik al van Arthur Japins 'Maar buiten is het feest', een boek dat ik bijzonder indrukwekkend vond.
Pas later begreep ik dat hij het verhaal van Karin Bloemen op papier had gezet.
En nu heeft zij haar eigen verhaal verteld.
Ondanks dat ik de geschiedenis dus al kende, was ik wederom onder de indruk.

Karin groeide op in Schagen, speelde met haar buurjongetje Gerard Joling en haar zusje Yolanda.
Toen haar biologische vader bij het gezin wegging, kwam haar moeder een jaar later met de mededeling dat er een 'nieuwe papa' in huis zou komen; Ben Kuijt.
Deze Ben heeft binnen no time het hele gezin in zijn greep. Hij misbruikt Karin en haar zus Annelies. Later blijkt dat lang niet het enige te zijn dat hij uitvrat.

Ik kan me er (gelukkig!!) geen voorstelling van maken hoe het moet zijn om op te groeien met zo'n roofdier in de buurt.
Een beest dat zijn macht gebruikt om anderen te onderdrukken en te gebruiken alsof het dingen zijn in plaats van mensen, kínderen!

Karin Bloemen heeft van haar 8e tot haar 15e geleden onder het fysieke misbruik door haar stiefvader.
Maar daarmee was het niet afgelopen.
Ook de jaren erna heeft ze hier psychisch onder geleden, en niet alleen zij; haar zussen Annelies en Yolanda eveneens. Alledrie op hun eigen manier.
En niet te vergeten, de moeder van de meisjes.
Haar gevoelens zullen tussen angst, schaamte en schuldgevoel hangen.

Ik ben enórm fan van de schrijfstijl van Arthur Japin, dus deze 2 boeken op dat aspect vergelijken zou niet eerlijk zijn.
Toch is aan een vergelijking niet helemaal te ontkomen, aangezien het dus om hetzelfde verhaal gaat.

Beide boeken zijn geschreven vanuit het perspectief van 'Karin', met dit verschil dat 'Mijn ware verhaal' natuurlijk daadwérkelijk Karins perspectief is.
Dat maakt het boek toch persoonlijker, intiemer (al is dat in dit geval misschien niet helemaal een correct woord). Dat wordt versterkt door de jeugdfoto's van Karin en haar zussen die aan het boek zijn toegevoegd.

Daarnaast lezen we ook hoe haar liefde voor het toneel is ontstaan, mede als vlucht uit haar dagelijkse leven vol angst, pijn en onbegrip.

Ik kan alleen maar héél veel respect hebben voor Karin, hoe zij hiermee omgaat, hoe zij de zorg voor Gerben op zich heeft genomen en het onderwerp incest aan de kaak stelt.

Ik geef geen duimpjes aan waargebeurde verhalen, maar ik kan wel zeggen dat het een heftig, indrukwekkend boek is.
Het lezen absoluut waard!