Wat ik nou vind van 'Onder de sterren van Montpellier'

Dit recensie-exemplaar kreeg ik via Marina Folkers toegestuurd door Uitgeverij Zomer en Keuning, waarvoor dank.

Diegenen die mijn blogs vaker lezen, weten waarschijnlijk wel dat ik niet vaak liefdesromans lees. Het is eenvoudigweg niet mijn meest favoriete genre, wat niet wil zeggen dat de boeken slecht zijn, maar ik mis eenvoudigweg de spanning.
Toch ben ik ook regelmatig positief verrast, wanneer ik er dan tóch een lees, en ben ik altijd nieuwsgierig naar (voor mij) nieuwe auteurs. Zeker als ik dan óók een interview met (in dit geval) haar heb gehad.

'Onder de sterren van Montpellier' dus. De cover is alvast mooi en geeft direct weer wat voor soort boek je mag verwachten.

Het proloog zorgt ervoor dat je direct oprecht medelijden krijgt met de hoofdpersoon.

"Een donderklap deed haar ineenkrimpen. Waar was haar vader? Waarom wachtte hij niet op haar? Ze begon te rennen. 'Papa, wacht!' Haar vader hoorde haar niet meer door het gedreun van de donder heen. Het ging nu flink tekeer. 'Papa!' (….) Ze was zo bang..."


In dit boek volgen we Cleo, die na een vervelende periode de kans krijgt om een tijdje naar Frankrijk te gaan. In ruil voor haar verblijf, moet ze wel het huis opknappen waar ze deze periode woont.
Goedgemutst vertrekt ze vanuit Londen; even weg van alles.
De enige die ze écht zal gaan missen is haar oma, met wie ze een erg fijne band heeft.

Eenmaal in Frankrijk is ze op zichzelf aangewezen; ze kent er niemand, spreekt de taal niet héél goed en in het huis is géén tv of internet.

Al snel leert ze haar tijdelijke buurman Luc kennen; een aantrekkelijke man, die echter vrij op zichzelf is en niet direct zit te wachten op gezelschap.
Cleo echter, weet zich steeds in situaties te plaatsen waarbij een helpende hand wel érg praktisch zou zijn... en tsja… Luc is de enige die ze kent, daar in Frankrijk...

Waarom wil Luc zo graag afstand bewaren van Cleo? En durft Cleo zich over haar eigen onzekerheid heen te zetten? Beiden hebben ze een verleden, en beiden vinden het lastig dit te delen.


'Vertrouwen' is het toverwoord in dit verhaal. Of eigenlijk: 'Confiance'. Vertrouwen in jezelf, in een ander, in de toekomst.
Met vertrouwen, kun je iedere berg beklimmen. En dat vind ik een mooie boodschap.



De schrijfstijl van Marina Folkers is prima, en past goed bij dit genre. Af en toe wat hoogdravend naar mijn zin ("De kus was bedwelmend en weerkaatste een ongekende emotie vanuit het diepst van haar wezen."), maar dat is een kwestie van smaak.
Overigens zijn dat slechts enkele zinnen, en is de rest van het boek een stuk vlotter geschreven.
De angsten die de beide hoofdpersonen bij zich dragen, zijn niet heel spannend voor de lezer, maar ik kan me wél voorstellen dat het voor hen zelf een issue is hierover te beginnen. Dit maakt dat je hen en hun keuzes begrijpt en met hen mee kan leven.

Een mooi extraatje in dit boek is Cleo's oma. Ik hád er ook zo een, en ik gun iedereen zo'n oma, want wat een bijzonder mensje is dit.
Ik vermoed dat de auteur haar heeft kunnen baseren op eigen ervaringen, want zij wordt met zoveel respect en egards beschreven...
Deze oma is op zichzelf 5 duimpjes waard!

Het verhaal an sich is niet wereldschokkend of verrassend. Het is wat je verwacht. Maar dat is prima.
Wanneer dit je genre is, zul je er veel plezier aan beleven; ik vond het ook zéker geen verkeerd boek.
Ik geef het 3 duimpjes . Nou vooruit, nog een halve erbij voor oma:

Dat maakt samen 3,5 duim.

http://www.watiknouvind.com/2019/01/wat-ik-nou-vind-van-onder-de-sterren.html