Not my cup of tea...

Poppy Shakespeare dus. De vreemde cover en de titel trokken mijn aandacht.
Volgens de achterflap gaat het verhaal over N, die al jaren patiënt is in een inrichting genaamd Dorothy Fish. Ze vindt dat ze daar prima zit en heeft totaal geen behoefte om daar weg te gaan.
En dan is daar Poppy, een nieuwe patiënt. Poppy is er onterecht geplaatst, en wil er alles aan doen om dat bewezen te krijgen. N helpt haar graag.

N wordt aan Poppy toegewezen als gids binnen de inrichting en een bijzondere vriendschap volgt.
Poppy zoekt rechtshulp om 'vrijgelaten' te worden omdat ze níet gek is. Maar die hulp krijgt ze alleen gratis als ze een bepaalde uitkering heeft. Wanneer ze daar recht op heeft? Als is aangetoond dat ze wél gek is.


Pff ik heb me er gewoon toe moeten zétten om in dit boek verder te lezen. Misschien waren, aan de hand van de achterflap, bij mij verkeerde verwachtingen gewekt, maar ik vond het geen prettig boek.
De omschrijving van al de verschillende patiënten is levendig, soms grappig, aandoenlijk en op zich dus prima, maar het waren er erg veel, waardoor ik er misschien 3 onthield. Bij de rest hadden de namen onderling uitgewisseld kunnen worden per hoofdstuk en ik had het waarschijnlijk niet gemerkt.


Het einde van het boek zal ik niet verklappen verder, maar was wel zoals ik het verwachtte.

Helaas voor dit boek dus niet een al te hoge score; slechts 1,5 duim.
http://www.watiknouvind.com/2018/04/wat-ik-nou-vind-van-poppy-shakespeare.html