Wat ik nou vind van..'Verstoppertje'?

Met slechts 115 bladzijden is 'Verstoppertje' een dun boekje. En in die 115 bladzijden moet een heel verhaal, met een tijdspanne van 30 jaar, verteld worden.
Gelukkig beperkt het zich tot 2 jaren: 1988 en 2018.

Denk even met me mee: 1988; de tijd van BMX-en, walkmans (en dus cassettebandjes), hoge kapsels, Coca Cola en synthesizer muziek.
Diegenen die te jong zijn om het zich te kunnen herinneren: kijk maar eens naar Stranger Things op Netflix. Niet dat iedereen destijds met dat soort strange dingen te maken had, maar overall treft het wel goed de sfeer van de '80's.



Ennieweej, in dat jaar zijn Johan, Wilma en Marjolein goed met elkaar bevriend. Marjolein is degene die Wilma en Johan uit een sociaal isolement haalde op school; beiden lagen niet lekker in de groep en dankzij Marjoleins vriendschap werden ze wat meer geaccepteerd.

Dan 2018. Wilma krijgt een mailtje waar ze behoorlijk van schrikt en waar ze zéker niet op zit te wachten. Een mailtje dat haar hele leven op z'n kop kan zetten, als de schrijver daadwerkelijk doet wat hij zegt.
Wilma besluit dat dat niet mag gebeuren.

En heel veel meer kan ik niet over het boek vertellen zonder dingen weg te gaan geven.

Het verhaal speelt zich grotendeels af in Schagen en Callantsoog, waar ik redelijk vlakbij woon. Dat maakt het lezen leuk omdat je de locaties voor je ziet.
Maar omdat de hoofdrol qua locaties op en bij het strand ligt, is het zeker niet nodig om hier in de omgeving te wonen; je kunt je hoogstwaarschijnlijk wel een beeld vormen van een strand, en dat is voldoende.

Wat ik er nou van vind, van dit boek?
Ik vind het lastig: de hele beginsituatie vind ik al wat ongeloofwaardig, en daar draait het boek op. Maar goed, daar zet ik me even overheen.
Dan komen er naast de eerder genoemde 3 hoofdpersonen aantal mensen in korte tijd bij; en aangezien het wel echt een dorp is waar het zich afspeelt, kent iedereen elkaar. Maar de lezer kent ze niet. En leert ze eigenlijk ook niet kennen, want daarvoor is het boek te dun.
Het gevolg was dat de samenkomst van deze personen enorm rommelig overkwam en ik het nut ook niet zag om deze personen überhaupt op te voeren.

Persoonlijk denk ik dat de auteur beter had kunnen kiezen voor wat meer bladzijden, en dan de spanning wat meer opvoeren, de personages wat uitdiepen, en de beginsituatie in z'n geheel wat meer aandacht te geven.
Het blijft nu allemaal erg mat, en dat is zonde. Toch heb ik het niet met tegenzin gelezen, dus het is ook geen slécht boek.

Mijn score komt dan ook op 3 duimpjes

http://www.watiknouvind.com/2019/01/wat-ik-nou-vind-van-verstoppertje-van.html