Wat ik nou vind van 'Zondagskind'?

"Alsof opgroeien nog niet lastig genoeg is"


Met 'Zondagskind' schreef Judith Visser een vrij persoonlijk boek. 

Hoewel het geen autobiografie is, schreef ze over Jasmijn, een meisje met Asperger.

Iets wat zij zelf ook heeft. Ik kan me dus voorstellen  dat zij uit eigen ervaringen dit boek heeft kunnen schrijven.

En dat heeft ze bijzonder goed gedaan!


Jasmijn volgen we van kleuter tot jong volwassene.

We krijgen een inkijkje in haar gedachtengang, in haar logica. Die vaak tóch even anders is dan die van  'de rest van de wereld'.

Ze heeft moeite met situaties die niet gaan zoals 'het hoort'. En dan bedoelt ze, zoals zij het zich had voorgesteld.

Gelukkig heeft ze Senta, haar hond en  beste vriendin. En Elvis. Deze twee gedragen zich gelukkig wél altijd voorspelbaar, daar kan ze op rekenen.


Haar ouders zijn meegaand, "Zo is ze nu eenmaal", al snappen ook zij Jasmijn lang niet altijd. 


Net als Jasmijn een beetje doorkrijgt hoe ze de lagere school moet overleven, moet ze naar de brugklas. Een heel nieuwe, vreemde wereld.

Met allemaal nieuwe mensen om zich heen, die haar tóch nooit zullen begrijpen...

Gelukkig is er altijd wel iemand die dit toch probeert en weet Jasmijn een vriendschap op te bouwen.


" 'Veenstra,' klonk een vrouwenstem.

Fuck! Waarom nam Kirstin nou nooit zelf eens die kuttelefoon op? Meteen wilde ik ophangen. Ik had mijn vinger al op de uitknop. 

Maar.. Kirstin had me geholpen gisteren. Ze had me helemaal naar huis gebracht. Kom op, ik kon dit. Het was maar een telefoon. Op dit koment waren er over de hele wereld duizenden mensen aan het bellen. Miljoenen. Iedereen kon het. Ik ook. Ik haalde diep adem.

'Hallo, met Jasmijn. Is Kirstin er ook?'

'Ja.'

Stilte. Mijn oksels werden vochtig. Dit was niet hoe het hoorde. Kirstins moeder had moeten zeggen: Ja hoor, wil je haar even spreken? En dan zou ik gezegd hebben: ja, graag.

'Hallo?' klonk de stem van Kirstins moeder.

'Hallo,' zei ik.

Kirstins moeder zuchtte.

Ik klemde mijn vingers om de telefoon. Ik kon niet ophangen. Ik had mijn naam gezegd. Waarom?! Ik had mijn naam niet moeten zeggen! Maar ik had het zo graag goed willen doen dit keer. En nu was het alsnog allemaal vreemd en raar."



Jasmijn is, net als ik, in 1978 geboren.

Dat betekent dus dat zij veel dezelfde dingen tegenkomt als ik, op dezelfde leeftijd.

Nils Holgersson kijken als kleuter,  NKOTB (waar ik, in tegenstelling tot Jasmijn, wél fan van was), 'Vrienden voor het leven' op tv, en nog veel meer herkenbaars voor iedereen uit die tijd.


Maar ook haar liefde voor boeken, het paardrijden en (helaas) de migraine heb ik met Jasmijn gemeen.

Waardoor ze een inleefbaar personage wordt. 

Dat heeft natuurlijk ook te maken met de heerlijke schrijfstijl. Het is een boek dat je aangrijpt, zonder het loodzwaar te maken. 

Jasmijn worstelt met sociale situaties, met zichzelf, maar houdt haar hoofd knap boven water.

Doordat je haar zo'n 15 jaar volgt leer je haar goed kennen en ga je van haar houden.


Ik heb er alle 480 pagina's van genoten.