Rauw familieverhaal

Na haar vorige boek,
De zomer die alles deed smelten, was ik met grote verwachtingen aan Betty begonnen. En ik moet zeggen, ik dacht wanneer gaat dit me boek me net zo raken als dat boek me deed. Ondanks alle ellende, het bijtende racisme en de hartverscheurende scènes was het mij iets te veel van alles. Zeker, soms kan ik gewoon niet verder lezen en dacht stop nu met het beschrijven van de details. Maar dat moet om je als lezer mee te laten voelen. Dat snap ik.
Ik vond het soms iets te veel, om in het in slecht Nederlands te zeggen, uitleggerig. Soms te veel"tell" en te weinig "show". En dit laatste bedoel ik uiteraard niet letterlijk. Aan het eind, na meer dan 550 bladzijden, begon het mij toch wel te raken. Maar dat vind ik te laat.