Niet luchtig, wél grappig

Eleanor Oliphant is Completely Fine is het verhaal van Eleanor. Ogenschijnlijk is ze een doodnormale vrouw. Oké, ze is een beetje vreemd. Ja, ze heeft geen vrienden en naast haar werk ook eigenlijk geen leven. Plus, ieder weekend drinkt ze zichzelf zeer doelgericht van de wereld. Dit hoort bij een strikte routine die ze heeft ontwikkelt en waar ze zelden van afwijkt. Hmm, misschien toch niet zo doorsnee.

Eleanor is in het begin niet een bijster sympathiek personage. Ze laat zich erg neerbuigend uit over de mensen in haar omgeving en begrijpt regelmatig de meest eenvoudige emoties niet. Af en toe komt ze ook behoorlijk kinderlijk uit de hoek, als ze bijvoorbeeld over Jane Eyre zegt: “If the book has one failing, it's that there's insufficient mention of Pilot. You can't have too much dog in a book.” Heeft Eleanors ietwat onvolwassen en afstandelijke karakter wellicht iets te maken met de onaangename gesprekken die ze wekelijks met haar akelige moeder voert?

Gelukkig ontpopt Eleanor zich als snel tot een complexer personage. Haar verleden zit haar duidelijk in de weg; al lijkt ze zich niet veel te kunnen herinneren. Gail Honeyman doseert de onthullingen over Eleanors jeugd perfect. Als lezer word je – ondanks het trage tempo van het plot - echt meegezogen in haar innerlijke ontdekkingstocht. Ook is het knap hoe, gedurende het lezen, het elke keer weer een verrassing is welke richting het verhaal op zal gaan. Hierdoor is het boek onvoorspelbaar op een prettige manier.

Verder is de humor heerlijk droog voor zulke heftige materie, is het taalgebruik bij vlagen wonderschoon en is het verhaal gewoon erg interessant. Uiteindelijk slaagt Honeyman er echter niet in om alle losse eindjes op een helemaal geloofwaardige wijze aan elkaar te knopen. Helaas. Het onbevredigende gevoel dat achterblijft is extra jammer, juist omdat Eleanor Oliphant is Completely Fine een zeer mooi debuut is.