Haar vele gezichten heeft voldoende diepgang, maar leest eerder als een psychologische roman dan een thriller.

Nicci Cloke is een Britse auteur van fictie voor zowel volwassenen als jongvolwassenen. Met Haar vele gezichten is ze toe aan haar achtste boek, waarvan dit het eerste is dat onder haar eigen naam werd vertaald naar het Nederlands. Ze schrijft eveneens onder het pseudoniem Phoebe Locke. Naast auteur is Nicci Cloke ook redacteur.

In een exclusieve privéclub worden vier vooraanstaande mannen gelijktijdig vergiftigd. De enige verdachte is de jonge serveerster Katie Cole. Haar ontwikkeling wordt onder de loep genomen door vijf verschillende mensen en het is de vraag wie haar eigenlijk het beste kent: haar vader, haar jeugdvriend, haar advocaat, haar vriend of een journalist. Dochter. Slachtoffer. Cliënt. Minnares. Monster. Het is in de rechtszaal dat de ware Katie Cole zal terechtstaan.

De cover geeft vijf stukjes weer die symbool staan voor de vijf perspectieven in het verhaal. Haar vele gezichten begint met een tekst die fungeert als proloog waarbij Katie Cole aan het woord is. Hoewel het hele boek om Katie draait, wordt het verhaal door vijf andere personages verteld, steeds vanuit het ik-perspectief. Katie's vader, John Cole, vertelt over zijn gezinssituatie. Het hoofdaccent ligt daarbij op zijn dochter Kit-Kat met wie hij een goede band heeft. Via zijn personage leert de lezer hoe Katie is opgegroeid en zich ontwikkelde van kind naar volwassene. Hier komt de psychologische uitwerking sterk aan bod. Dan is er Gabriel, een jeugdvriend van KC, die een gedeelde interesse met haar heeft rond allerlei complottheorieën. Advocaat Tarun is na een burn-out terug aan het werk en neemt de verdediging van Katie - Katherine - op zich. Haar vriend Conrad duikt iets later in het verhaal op. Voor hem is Katie zijn wilde katje. Hij speelt met haar een spel van verleiden en afstoten.Tot slot is er ook journalist Max, die gaat graven in alle informatie die online te vinden is over Killer Kate.

De schrijfstijl van Haar vele gezichten is apart te noemen. De vijf personages vertellen elk hun verhaal aan de jij-persoon Katie. Het leest als herinneringen in korte hoofdstukken. Het boek bevat weinig spanning, maar de focus ligt vooral op de uitwerking van het personage Katie en de situaties die ze in haar leven heeft meegemaakt. De auteur slaagt erin om nieuwsgierigheid op te wekken naar wie de echte Katie is en naar de zoektocht of Katie al dan niet een moordenaar is. Door de snelle wisseling van perspectieven bevat het boek veel variatie. Eigenaardig genoeg komt Katie zelf amper aan het woord in dit verhaal. Naar toevoeging van onderhuidse spanning was dit zeker een meerwaarde geweest. Enkel op het einde keert het perspectief van Katie nog terug. De boodschap die ze brengt, vormt een kleine maar fijne twist en is niet voorspelbaar.

Haar vele gezichten heeft voldoende diepgang, maar leest eerder als een psychologische roman dan een thriller.

Deze recensie verscheen eerder op Vrouwenthrillers.nl
Dankjewel, Vrouwenthrillers en uitgeverij Boekerij, voor het recensie-exemplaar.