Naïeve hoofdpersoon in een onnozel verhaaltje

Aangemoedigd door de vele goede recensies besloot ik dit boek voor de kerst te lezen. Maar wat een tegenvaller. Behalve de suffe verhaallijn, vond ik de ik-vorm in combinatie met de tegenwoordige tijd storend. Stella heeft een kookwinkel aan een pleintje met allemaal winkels. Ze heeft een hekel aan de wijze waarop veel mensen kerst vieren en weigert, zonder een echt goede reden, met kerst naar haar ouders te gaan. Niet zo sympathiek, Stella, want je moeder helpt je regelmatig in je winkel. Voor Stella's winkel staat een enorme kerstboom. Mensen kunnen voor 20 euro een bal kopen (wie doet dat??) waarin ze een briefje met hun kerstwens kunnen stoppen. Stella vindt onderaan de boom een kapotte bal met de kerstwens van een jongen die graag met veel mensen samen kerst wil vieren, in plaats van alleen met zijn vader. Stella besluit de kerstbal te repareren en opnieuw en extra versierd in de boom te hangen. De volgende dag blijkt dat de jongen achter de kerstballenkraam de bal heeft weggegooid. Stella komt er achter dat er niets met de kerstwensen gebeurt (goh!) en gaat verhaal halen bij degene die dit organiseert, Joost. Hij is ook de eigenaar van zo'n beetje het hele plein. Ze beschuldigt hem ervan dat hij harteloos is en alleen maar geld wil verdienen. Uit wraak zegt hij haar de huur op (pffff, ja hoor). Stella besluit om dan zelf maar iets te doen aan de vervulling van de kerstwens van de jongen: ze organiseert een kerstdiner op het plein. Ze krijgt echter een brief van Joost waarin hij haar verbiedt om het diner te houden, maar Stella zet door. Halverwege het diner schakelt Joost de stroom uit (tuurlijk....) maar de gasten maken er er toch een mooie avond van. Joost staat van een afstand toe te kijken en wordt geraakt door de saamhorigheid. Hij komt helemaal tot inkeer en zo loopt het toch nog goed af. Wat een opluchting.