Goede plot maar simpel taalgebruik

Een auto kan nog net op tijd remmen als er een meisje uit een busje dat ervoor rijdt valt. De chauffeur van de auto hoort het meisje nog zeggen: “Red haar” voordat ze het bewustzijn verliest. Kort daarna wordt er een meisje in een ondiep graf gevonden. Overeenkomstig DNA wijst erop dat beide zaken met elkaar te maken hebben. Beide meisjes hebben bovendien naaldsporen.

Dan is er nog een meisje al geruime tijd vermist. Door de vasthoudendheid van haar moeder kan ook deze zaak erbij worden betrokken.

Gina Harte, die nog altijd worstelt met haar eigen demonen (de mishandeling door en dood van haar man Terry) en problemen (de matige band met haar dochter), weet de zaak op te lossen.

Het plot is best goed bedacht, maar tegelijkertijd ook gezocht en ongeloofwaardig. Er verandert niet veel in de band tussen Gina en haar dochter Hannah en die tussen Gina en hoofdinspecteur Briggs. Dit is allemaal een beetje van hetzelfde. Briggs komt over als een beetje een sukkel en niet erg professioneel.

Het taalgebruik is soms wat simplistisch. De technisch rechercheur vertelt bijvoorbeeld aan Gina: “Haar tanden kunnen haar identificeren aan de hand van gegevens van tandartsen, maar dat weet je allemaal al”. Natuurlijk weet Gina dat: dit wordt erbij gezegd voor de lezer, wat dan ook onnatuurlijk overkomt. Soms zijn zinnen onnodig en storend: “Gina pakte de rest van haar broodje ei, frommelde het in het zakje en mikte het in de prullenbak… mis. Ze zou het later wel opruimen.” Ja en? Wat boeit de lezer dit?

Al met al toch een leuk boek om te lezen, maar zeker niet meer dan 3 sterren.