War Horse - Michael Morpurgo

Stop met lezen na de eerste zin als je eigenlijk geen tijd hebt om verder te gaan. Na de tweede kun je het boek namelijk niet meer weg leggen. Het gaat over de vriendschap tussen een jongen en een paard in tijden van oorlog.
Een verrassing is het perspectief: het verhaal wordt verteld door het paard. Ofschoon, Anna Sewell ging Morpurgo natuurlijk voor in 1877 met Black Beauty: the autobiography of a horse.

Het begin lijkt een sprookje. Het vertelt hoe de jongen en het paard bevriend raken en wat ze samen ondernemen. Plaats en tijd doen er niet toe. Dat verandert wanneer de eerste wereldoorlog zijn intrede doet. Historische gebeurtenissen gaan een rol spelen. De vocabulaire van het paard wordt daardoor ook behoorlijk ‘sophisticated’. Maar dat hindert niet, want het paard heeft je al helemaal ingepalmd. De jongen en het paard worden van elkaar gescheiden en de vraag is of ze elkaar zullen terugvinden.
Het paard doet dienst in het Engelse leger in Frankrijk maar komt achter de Duitse linies terecht en uiteindelijk in no man’s land. Als hij oud genoeg is, gaat de jongen ook bij het leger om zodoende het paard te kunnen zoeken. De beschrijving van een bepaald essentieel moment in het verhaal vond ik een kleine anti-climax, maar de verdere ontwikkelingen maken dat weer goed.
De verhaallijn is duidelijk en eenvoudig, wat voorspelbaar, maar de spanning blijft. De karakters zijn beperkt beschreven en ongecompliceerd. Zowel individuele Engelsen als Duitsers uiten hun twijfels over de zin van (deze) oorlog. Je kunt voor allen sympathie opbrengen.
Het boekje ademt sfeer uit en speelt in op je sentiment, maar ach, laat het maar gebeuren. Dan heb je hier een prachtig verhaal aan dat vraagt om herlezen te worden.
Het doet denken aan ‘Ticktock and Jim’ ofwel ‘Watch for a pony’ van Keith Robertson uit 1948.