boeiend genoeg maar niet heel enthousiast

Zojuist Violeta uit gelezen, mijn tweede boek van Isabel Allende. Ik had er hoge verwachting van aangezien ze een populaire schrijfster is en ik een eerder boek van haar met plezier gelezen had.
Het verhaal boeide me genoeg om het boek in zijn geheel uit te lezen. Maar sommige stukken waren wat saai en het verhaal kwam langzaam op gang.
Het onderwerp met betrekking tot het leven van Violeta en de geschiedenis van het Chili in de twintigste eeuw waren voornamelijk interessant genoeg om te boeien.
Wat tegen valt is de diepgang die niet geheel bereikt wordt naar mijn mening.
De historische gebeurtenissen worden aangeraakt, niet uitgediept. De hoofdpersoon is een middel tot een verhaal en léeft niet echt met gevoel. De andere personen in het verhaal blijven oppervlakkig. Hoewel er vaak benoemd wordt dat Violetta van haar kleinzoon houdt, aan wie ze haar brieven schrijft, ik voel dat toch als lezer niet. Ook het thema ten aanzien van vrouwenrechten, een rode draad door het boek, wordt beschouwd vanuit een afstand, benoemd en minder beléefd als iets waar de hoofdpersoon echt passie voor ontwikkeld.
Tot slot vond ik het bijzonder om aan het einde van het verhaal te lezen over haar sterfbed vanuit haar eigen perspectief, het verhaal blijft tot het eind toe in brief vorm en vanuit perspectief van Violeta.