fragment
wat prachtig, wat treurig, wat een geweldige scene (maakte me emotioneel):
Bij het licht van het vuur zag alleen Ana de blik die de Trianera
haar toewierp. Het was maar een seconde, misschien nog minder. De
blik van een zigeunerin: koud en hard, in staat om tot in de ziel
door te dringen. Ana rechtte haar rug, bereid de uitdaging aan te
nemen, maar ze stuitte op de blik van de Graaf. Luister en leer!
zei zijn gezicht.
De Trianera zong zonder muziek, zonder dat iemand
schreeuwde, klapte of haar aanmoedigde. Een melancholisch vers,
een debla: een lied gericht tot zigeunergodinnen. Haar hese stem,
oud, zwak, vals, raakte degenen die luisterde echter in hun
diepste wezen. Ze hield haar gekromde, trillende handen voor haar
borst, alsof dat haar kracht gaf, en zing over het vele leed van
de zigeuners: het onrecht, de gevangenis, de verbroken liefdes...
in verzen zonder metrum die hun betekenis ontleenden aan het
ritme dat de stem van de Trianera eraan wilde geven en die altijd
eindigden met een loftuiging in zigeunertaal. Deblica barea,
schitterende godin.
Er leek geen einde aan het lied te komen. De Trianera had het zo
lang kunnen maken als haar verbeeldingskracht of haar
herinneringen zouden hebben toegelaten, maar ten slotte liet ze
haar handen op haar knieƫn vallen en hief ze haar tot dan toe
gebogen hoofd op. Met een brok in hun keel brastten de zigeuners,
onder wie ook Ana, opnieuw in applaus uit; velen met betraande
ogen. Milagros klapte ook, terwijl ze schuin naar haar moeder
keek.
-pagina 50-51
Voor de rest van het verhaal: in het midden werd het een
beetje te langdradig, maar op het eind had het verhaal me weer
helemaal te pakken. Wat kan Falcones toch een mooie sfeer
scheppen! ^^
Goed einde ook! daar hou ik van!
Reageer op deze recensie