Stroperig

Het gebeurt niet vaak, dat ik een boek weg leg, maar bij Céline van Pieter Waterdrinker is dit dus wel het geval. Ik moet eerlijk toegeven dat ik het niet om doorheen te komen vind. Maakt het dit dan een slecht boek? Absoluut niet! Het spreekt mij alleen niet aan.
Anatoli Chritov, ook wel Tolja genoemd, vertelt in het boek het verhaal over zijn leven. Dat doet hij terwijl hij in Parijs verblijft. We lezen over zijn jeugd met zijn Zeeuwse moeder en diep teleurgestelde Russische vader, die maar geen werk kan vinden alleen omdat hij een hooggeleerde Rus is. Tolja blijft een buitenstaander, maar bij de meisjes en later bij de vrouwen doet hij het goed, vanwege zijn mooie donkere krullen. Door zijn jeugd en studie komt hij dan op de een of andere manier in contact met ene Sjors van Kampen en verhuist hij naar Amsterdam waar hij Zita leert kennen. Zij wordt de liefde van zijn leven. Er volgen traumatische terugblikken naar het slagveld in Oekraïne en hij komt ook weer op de een of andere manier in Parijs terecht, met een dove en blinde kat, die hij Céline noemt naar de Franse schrijver waarvan hij het boekje 'Oorlog' leest.
Het gaat van het een naar het ander, van tegenwoordige naar verleden tijd. Het verhaal zit goed in elkaar en is helder geschreven, maar toch, het pakt me niet. Teveel surrealistische gebeurtenissen, teveel gedachten die we moeten volgen, teveel heen en weer. Het werd dus een boek wat ik heb weggelegd en wat ik stukje bij beetje uit zal lezen, gewoon omdat ik wil weten wat het uiteindelijk wordt. Maar het voelt een beetje als een zelfopgelegde straf.