Blijf wat op mijn honger...

Tyler Green komt nooit meer vrij was mijn tweede poging om iets van Nicci French te lezen of in dit geval: te beluisteren. Het was namelijk mijn allereerste audiobook. De vertelstem van Carly Wijs was zeer aangenaam om naar te luisteren!

Wat opvalt bij Nicci French is hoe uitgebreid ze de tijd nemen om personages en omgevingen te schetsen. Dat maakt dat het verhaal traag aanvoelt, ook al speelt zich het daadwerkelijke onderzoek, onder leiding van rechercheur Maud O’Connor, zich af in minder dan twaalf uur. Het boek bestaat uit korte hoofdstukken, wat het tempo wel wat verhoogt, maar inhoudelijk blijft het maar traag voortkabbelen.

Wat ik jammer vind, is dat je als lezer (of luisteraar) eigenlijk niet echt mee kunt speuren. Zoals typisch bij Nicci French zit de dader wel onder de personages, maar je krijgt heel weinig informatie of aanwijzingen. Er worden geen duidelijke zaadjes geplant die je doen vermoeden wie een motief zou kunnen hebben. Daardoor blijf ik wat op mijn honger zitten. De ontknoping is dan ook niet mind blowing, omdat je ook geen enkel idee hebt wie het wel zou kunnen zijn (ofwel ben ik gewoon niet goed genoeg in de psychologie van de karakters te doorgronden).

Hoewel de stem en luisterervaring zeker positief waren (voornamelijk een aanrader als je wat ziekjes bent en het fut dus niet hebt om een boek te lezen), merkte ik opnieuw dat de stijl van Nicci French niet helemaal mijn ding is. Derde keer goede keer of geef ik beter op?