John Boyne graaft in de ziel

“Ik was in de modder en de leem opgegroeid en dat zag je meer dan eens terug in mijn schilderijen, zelfs als ik dat niet van plan was. Maar de aarde is een deel van me. Het gevoel op mijn huid. De smaak ervan in mijn mond.”

Met Aarde, het tweede deel in de Elementen-reeks, raakt John Boyne opnieuw gevoelige en actuele maatschappelijke thema’s aan. Net als in Water weet hij diep door te dringen in de psyche van zijn personages, die stuk voor stuk herkenbaar aanvoelen (maar daarom ben je nog niet akkoord met hun handelen). In dit boek duidt hij ook hoe je jeugd en de trauma’s die je erin meemaakt zo allesbepalend kunnen zijn voor je latere leven. Zoals ik altijd zeg: het is zo belangrijk waar je wieg staat…

Dat is precies wat ik zo sterk vind aan Boynes schrijfstijl: hij schuwt niets. Hij legt complexe emoties en donkere hoofdstukken van het leven bloot. Zijn verhalen zetten aan tot nadenken en blijven nog lang nazinderen. Daarbovenop zitten ook in dit boek regelmatig verwijzingen naar de titel van het boek, dus ook de taalliefhebber in mij werd gevoed met verschillende metaforen.

Aanvankelijk dacht ik dat deze serie uit volledig losstaande boeken zou bestaan, maar in Aarde keert onverwachts een personage uit Water terug. Ik ben dan ook blij dat ik ze kort na elkaar heb gelezen en ik kijk er al naar uit om het derde deel, Vuur, te lezen.