Stille wateren, diepe gronden...

“Water heeft mijn leven verwoest. Het heeft mijn gezin verwoest. We zwemmen erin in de baarmoeder. We bestaan er voor een groot deel uit. We drinken het. We worden er ons hele leven door aangetrokken, meer dan door bergen, woestijnen of ravijnen. Maar het is gruwelijk. Water is een moordenaar.”

Van nog nooit een boek van John Boyne gelezen te hebben tot mijn vierde exemplaar sinds mei dit jaar: dat zegt genoeg. Ik ben absoluut fan van zijn verhalen! Boyne heeft een uitzonderlijk talent om over de complexe gevoelens en morele dilemma’s van mensen te schrijven. Zijn verhalen zetten je aan het denken: Wat zou ik in hun plaats gedaan hebben? Hoe zou ik me voelen? Ergens hoop je dat je het beter zou aanpakken dan de personages, terwijl je tegelijk stiekem bang bent dat je net zo zou falen…

Water is het eerste deel in zijn elementen-serie en opent meteen met geheimen die stukje bij beetje worden onthuld. De opbouw is meeslepend en het boek is relatief dun, waardoor Boyne het tempo hoog weet te houden. Hij maakt geen overbodige uitwijdingen en concentreert zich volop op de gevoelens en gedachten van de personages.

En een extraatje: Voor wie een feministisch kantje heeft, zoals ik, slaat dit boek de bal ook raak!