Lezersrecensie
recensie 'De kraamhulp' - Esther Verhoef
‘Ik wilde een echt enge thriller schrijven’ (Esther Verhoef, interview 22/07/2014) .
Teleurgesteld, haatdragend, wantrouwend, vijandig, gebroken, onverschillig, razend, koel, … Zijn het verschillende gevoelens of eerder synoniemen en als ze verschillen, hoezeer dan? Eén van de hoofdpersonages in de literaire thriller ‘De kraamhulp’ van Esther Verhoef (1968), verschenen in Februari 2014 en uitgegeven door Anthos, bezit elk van deze gevoelens. Het boek toont niet enkel aan tot wat deze gevoelens kunnen leiden, maar ook waar hun oorsprong zich kan bevinden.
Esther Verhoef zet ons meteen aan het denken, namelijk door het omslag van de thriller. Het is niet zozeer de titel die tot vragen leidt, Verhoef neemt namelijk zeer vaak korte en krachtige titels voor haar thrillers, maar wel het stel vrouwenbenen. We willen weten van wie deze zijn en waarom juist de benen van een persoon worden afgebeeld en niet het gezicht.
Het verhaal beschrijft 10 hectische dagen uit het leven van 3 vrouwen. Didi Vos, een pas bevallen vrouw met bekkeninstabiliteit, Miriam de Moor, een politieagente werkzaam bij de politie Rotterdam en Catharina Kramer, een vrouw die haar naam veranderde in Hennequin Smith en zo onopgemerkt kraamhulp kan zijn bij haar vroegere stiefzusje, Didi Vos. Hennequin wil het pas nieuwe gezinnetje vermoorden.
Verhoef maakt gebruik van een meervoudig perspectief. We zien het verhaal immers door de ogen van de 3 vrouwen. Ze maakt dit meervoudig perspectief mogelijk door de 10 delen van het boek, op te delen in korte tot zeer korte stukjes. Al bij het begin van het verhaal is dus meteen duidelijk dat Hennequin Smith met kwaad opzet handelt. Samen met het personage ‘Miriam de Moor’, die haar schoonzus Hennequin Smith verdenkt van betrokkenheid bij de dood van haar broer, wordt het voor ons als lezer steeds duidelijker vanwaar de moordlust van Hennequin vandaan zou kunnen komen, namelijk haar jeugd.
Zeer indrukwekkend is hoe het boek ons echt iets bijleert over het fenomeen ‘bekkeninstabiliteit’. De beschrijvingen van de bekkeninstabiliteit van Didi zijn zeer realistisch weergegeven. In het dankwoord achteraan in het boek lezen we dan ook dat Esther Verhoef contact heeft opgenomen met verschillende kraamverzorgsters en verloskundigen, maar ook een dag heeft meegelopen als kraamverzorgster bij de ouders van een pasgeboren kindje.
Didi Vos en Oscar Stevens laten Hennequin Smith nietsvermoedend hun leven binnentreden in de meest aangrijpende dagen van hun leven. Hennequin probeert als maar meer vertrouwen bij het gezin te wekken, waardoor ze in het leven van de nietsvermoedende Didi meer en meer schade kan aanrichten.
Miriam de Moor, enerzijds schoonzus van Hennequin en anderzijds politieagente, dompelt zich helemaal onder in het verleden van Hennequin en komt zo niet alleen te weten dat ze haar naam veranderde, maar ook dat haar jeugd helemaal niet zo rooskleurig is verlopen dan dat je verwacht van een knappe, rijke vrouw en dat er heel wat moorden ‘toevallig’ rondom haar gebeurde.
Het is E. Verhoef helemaal gelukt de lezer te tonen wat de mens soms drijft tot het plegen van een moord. Het boek is zeer tragisch, maar toont de realiteit die achter vele gebeurtenissen schuilt. Iemands jeugd en opvoeding heeft immers een enorme impact op het verdere leven en daar ligt dus met andere woorden vaak de oorsprong voor vele hartverscheurende gebeurtenissen. Dat dit zo is, weten we vanuit vele onderzoeken, maar het lukt E. Verhoef ook echt om het goed weer te geven. Het toont ons ook hoe enerzijds een levensgevaarlijke psychopate, zich anderzijds zo normaal kan voordoen.
Een interpretatie van het omslag is nu niet zo moeilijk. Esther Verhoef toont knappe, slanke en jonge benen van een vrouw, waarschijnlijk Hennequin. Ze toont met opzet niet het gezicht, aangezien Hennequin ‘verschillende gezichten’ aanneemt.
De verhalen van de 3 hoofdpersonages vloeien perfect in elkaar. Het onwettelijke onderzoek van Miriam de Moor in verband met Hennequin toont hoe de jonge Hennequin, toen Catharina genaamd, verstoten is geweest, doordat haar vader haar in een jeugdinstelling liet opnemen. We kunnen dus steeds beter volgen vanwaar Hennequin ‘s handelingen vandaan komen. Het lijkt de lezer dan ook te tonen dat de jeugdinstelling het punt in Hennequin ’s leven is waar het is slecht gelopen. Hennequin pleegt daar dan ook haar eerste moord.
Het boek eindigt met een flashback van Hennequin ‘s en Didi ’s jeugd. Een moment waar Hennequin samen met haar 2 stiefzusjes, namelijk Didi en het toen nog levende Claartje, zusje van Didi, ging spelen op de spoorbrug. De spoorbrug was de plek waar Claartje om het leven is gekomen. Claartje sprong namelijk haar knuffeltje achterna, dat in het water viel. De schuld is altijd in Hennequin ’s schoenen geschoven, doordat Didi toen beweerde dat Hennequin Claartje duwde. Op het einde van het verhaal blijkt dat Hennequin Claartje helemaal niet had geduwd, maar dat het knuffeltje werd losrukte uit Claartje ’s handen door Didi en werd meegenomen door de wind.
Het einde is zeer onverwacht en zet ons opnieuw aan het denken. Al die tijd hebben we het gevoel dat de jeugdinstelling ervoor gezorgd heeft dat Hennequin helemaal de verkeerde kant opging, aangezien
ze daar haar eerste moord zou gepleegd hebben. Plots komen we te weten dat dit niet de eerste moord was dat zij zou gepleegd hebben, maar dat ze ook de dood van Claartje op haar geweten heeft. Althans dit lijkt zo tot de flashback, die ons vertelt hoe het daadwerkelijk eraan toe is gegaan en dat het eigenlijk Didi’s schuld was.
Na het lezen van het boek laat Esther Verhoef de lezer achter met de onbeantwoorde vraag of Hennequin al dan niet gevoelloos is geworden doordat zij de schuld kreeg van de dood van Claartje, hoewel ze dit niet had gedaan. Als de schuld niet in haar schoenen was geschoven, kon het misschien zijn dat Hennequin ‘s verdere leven een hele andere wending had aangenomen en Hennequin helemaal niet een apathische, moordlustige vrouw was geworden.
Of dit de engste thriller is, vast niet. Toch is het geweldig hoe Esther Verhoef erin geslaagd is door de allerlaatste zin je gevoelens die je bij de personages had volledig om te kantelen en je medelijden te doen krijgen met het personage waar je de grootste afkeer van had. Knap.
Recensie door Charissa Witters
Teleurgesteld, haatdragend, wantrouwend, vijandig, gebroken, onverschillig, razend, koel, … Zijn het verschillende gevoelens of eerder synoniemen en als ze verschillen, hoezeer dan? Eén van de hoofdpersonages in de literaire thriller ‘De kraamhulp’ van Esther Verhoef (1968), verschenen in Februari 2014 en uitgegeven door Anthos, bezit elk van deze gevoelens. Het boek toont niet enkel aan tot wat deze gevoelens kunnen leiden, maar ook waar hun oorsprong zich kan bevinden.
Esther Verhoef zet ons meteen aan het denken, namelijk door het omslag van de thriller. Het is niet zozeer de titel die tot vragen leidt, Verhoef neemt namelijk zeer vaak korte en krachtige titels voor haar thrillers, maar wel het stel vrouwenbenen. We willen weten van wie deze zijn en waarom juist de benen van een persoon worden afgebeeld en niet het gezicht.
Het verhaal beschrijft 10 hectische dagen uit het leven van 3 vrouwen. Didi Vos, een pas bevallen vrouw met bekkeninstabiliteit, Miriam de Moor, een politieagente werkzaam bij de politie Rotterdam en Catharina Kramer, een vrouw die haar naam veranderde in Hennequin Smith en zo onopgemerkt kraamhulp kan zijn bij haar vroegere stiefzusje, Didi Vos. Hennequin wil het pas nieuwe gezinnetje vermoorden.
Verhoef maakt gebruik van een meervoudig perspectief. We zien het verhaal immers door de ogen van de 3 vrouwen. Ze maakt dit meervoudig perspectief mogelijk door de 10 delen van het boek, op te delen in korte tot zeer korte stukjes. Al bij het begin van het verhaal is dus meteen duidelijk dat Hennequin Smith met kwaad opzet handelt. Samen met het personage ‘Miriam de Moor’, die haar schoonzus Hennequin Smith verdenkt van betrokkenheid bij de dood van haar broer, wordt het voor ons als lezer steeds duidelijker vanwaar de moordlust van Hennequin vandaan zou kunnen komen, namelijk haar jeugd.
Zeer indrukwekkend is hoe het boek ons echt iets bijleert over het fenomeen ‘bekkeninstabiliteit’. De beschrijvingen van de bekkeninstabiliteit van Didi zijn zeer realistisch weergegeven. In het dankwoord achteraan in het boek lezen we dan ook dat Esther Verhoef contact heeft opgenomen met verschillende kraamverzorgsters en verloskundigen, maar ook een dag heeft meegelopen als kraamverzorgster bij de ouders van een pasgeboren kindje.
Didi Vos en Oscar Stevens laten Hennequin Smith nietsvermoedend hun leven binnentreden in de meest aangrijpende dagen van hun leven. Hennequin probeert als maar meer vertrouwen bij het gezin te wekken, waardoor ze in het leven van de nietsvermoedende Didi meer en meer schade kan aanrichten.
Miriam de Moor, enerzijds schoonzus van Hennequin en anderzijds politieagente, dompelt zich helemaal onder in het verleden van Hennequin en komt zo niet alleen te weten dat ze haar naam veranderde, maar ook dat haar jeugd helemaal niet zo rooskleurig is verlopen dan dat je verwacht van een knappe, rijke vrouw en dat er heel wat moorden ‘toevallig’ rondom haar gebeurde.
Het is E. Verhoef helemaal gelukt de lezer te tonen wat de mens soms drijft tot het plegen van een moord. Het boek is zeer tragisch, maar toont de realiteit die achter vele gebeurtenissen schuilt. Iemands jeugd en opvoeding heeft immers een enorme impact op het verdere leven en daar ligt dus met andere woorden vaak de oorsprong voor vele hartverscheurende gebeurtenissen. Dat dit zo is, weten we vanuit vele onderzoeken, maar het lukt E. Verhoef ook echt om het goed weer te geven. Het toont ons ook hoe enerzijds een levensgevaarlijke psychopate, zich anderzijds zo normaal kan voordoen.
Een interpretatie van het omslag is nu niet zo moeilijk. Esther Verhoef toont knappe, slanke en jonge benen van een vrouw, waarschijnlijk Hennequin. Ze toont met opzet niet het gezicht, aangezien Hennequin ‘verschillende gezichten’ aanneemt.
De verhalen van de 3 hoofdpersonages vloeien perfect in elkaar. Het onwettelijke onderzoek van Miriam de Moor in verband met Hennequin toont hoe de jonge Hennequin, toen Catharina genaamd, verstoten is geweest, doordat haar vader haar in een jeugdinstelling liet opnemen. We kunnen dus steeds beter volgen vanwaar Hennequin ‘s handelingen vandaan komen. Het lijkt de lezer dan ook te tonen dat de jeugdinstelling het punt in Hennequin ’s leven is waar het is slecht gelopen. Hennequin pleegt daar dan ook haar eerste moord.
Het boek eindigt met een flashback van Hennequin ‘s en Didi ’s jeugd. Een moment waar Hennequin samen met haar 2 stiefzusjes, namelijk Didi en het toen nog levende Claartje, zusje van Didi, ging spelen op de spoorbrug. De spoorbrug was de plek waar Claartje om het leven is gekomen. Claartje sprong namelijk haar knuffeltje achterna, dat in het water viel. De schuld is altijd in Hennequin ’s schoenen geschoven, doordat Didi toen beweerde dat Hennequin Claartje duwde. Op het einde van het verhaal blijkt dat Hennequin Claartje helemaal niet had geduwd, maar dat het knuffeltje werd losrukte uit Claartje ’s handen door Didi en werd meegenomen door de wind.
Het einde is zeer onverwacht en zet ons opnieuw aan het denken. Al die tijd hebben we het gevoel dat de jeugdinstelling ervoor gezorgd heeft dat Hennequin helemaal de verkeerde kant opging, aangezien
ze daar haar eerste moord zou gepleegd hebben. Plots komen we te weten dat dit niet de eerste moord was dat zij zou gepleegd hebben, maar dat ze ook de dood van Claartje op haar geweten heeft. Althans dit lijkt zo tot de flashback, die ons vertelt hoe het daadwerkelijk eraan toe is gegaan en dat het eigenlijk Didi’s schuld was.
Na het lezen van het boek laat Esther Verhoef de lezer achter met de onbeantwoorde vraag of Hennequin al dan niet gevoelloos is geworden doordat zij de schuld kreeg van de dood van Claartje, hoewel ze dit niet had gedaan. Als de schuld niet in haar schoenen was geschoven, kon het misschien zijn dat Hennequin ‘s verdere leven een hele andere wending had aangenomen en Hennequin helemaal niet een apathische, moordlustige vrouw was geworden.
Of dit de engste thriller is, vast niet. Toch is het geweldig hoe Esther Verhoef erin geslaagd is door de allerlaatste zin je gevoelens die je bij de personages had volledig om te kantelen en je medelijden te doen krijgen met het personage waar je de grootste afkeer van had. Knap.
Recensie door Charissa Witters
1
Reageer op deze recensie
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
