Een oppervlakkige sf-streekroman-detective

In 2030 gaat detective Kit Guardner naar de planeet Anterra om een ontvoerd jongetje te vinden. Uiteraard is er meer aan de hand.

De wereld Anterra (in de Andromeda-nevel) lijkt op een Marokkaanse stad met souk en een duizend-en-één-nachten-paleis. De geavanceerde technologie bestaat uit snufjes die ook op aarde aanwezig zijn: botcabs, SECbots, COMbots, fotonendouches, neurobotten, infobotten, copters, androïde sensobots.
Blijkbaar is in vijftien jaar de aarde vanaf een eerste contact volledig geïntegreerd in een intergalatische federatie - een ongelofelijke situatie. Er wordt er samengeleefd met veel andere rassen, de mens is intellectueel minstens gelijkwaardig aan hen (ondanks het feit dat die rassen wel sneller-dan-licht ruimtevaart en nog veel meer geavanceerde zaken hebben ontwikkeld).
Het contact heeft nieuwe technologieën opgeleverd, dat is vanzelfsprekend. Dat heeft geleid tot technische snufjes, ze zijn grappig en hebben toftechnologische namen, maar ze hebben nauwelijks invloed gehad op de wereld. Onze hoofdpersoon leest in de wachtkamer modeglossy's (op papier), ze kleedt zich als een vlogger, date als een tinderfan en zwijmelt bij de eerste de beste knappe kerel, luistert naar Muse en ACDC. Noch technologie noch aansluiting bij de intergalactische beschaving heeft ingrijpende maatschappelijke of sociale gevolgen gekregen.
Anterranen en galactici zijn sociaal, sociologisch en emotioneel bijna kopieën van de mens. Techniek, rechtspraak, veestapel (ze produceren ook kaas, trouwens) en politieorganisatie komen langs, ze lijken geweldig op de huidige aardse. Zelfs de marketing is zeer verwant met uitstallingen van kraampjes en reclame-logo's op de zijkant van een botcab.
Antellaanse medicijnen en slaapmiddelen doen het prima bij mensen - de interne chemie is blijkbaar vergelijkbaar. Er zijn bij 'galactianen' wél uiterlijke verschillen, zoals het slechte ras Landataren met gele ogen en klauwhandjes, de achterbakse Veringolezen met kieuwen en vissemond, en anderen. Ondanks die bouwverschillen leven alle soorten in dezelfde ecologie, met een eenvoudig membraan ademt iedereen dezelfde atmosfeer. Geestelijk zijn de aliens bijna identiek aan mensen: ze zijn op dezelfde manier individu, ze denken op dezelfde manier, de onderlinge interacties zijn gewoon menselijk. Dankzij die grote overeenkomsten zijn er geen communicatieproblemen en geen cultuurverschillen. Aliens zijn niet 'vreemd', het zijn mensen in een ander jasje. Ze leveren geen 'sense of wonder´ op.
Waar zijdelings verwezen wordt naar een wetenschappelijk verklaring voor nieuwe technieken, daar is die ongeloofwaardig. Voor snel interstellair reizen gebruikt de schrijver teleportatie: je wordt ontleed in deeltjes die met deeltjesversnellers worden verzonden - 5 miljoen lichtjaar in enkele uren. Besteed er dan een wormgat aan of een vijfde dimensie, maar niet dit.... Al met al: de wereldbouw is beneden niveau, oppervlakkig, ondoordacht.

Het detective-gedeelte zit vol incidenten en gaten. Op momenten dat alles uit de hand loopt, is er een incident dat op een wonderlijke manier een oplossing biedt. Op momenten dat het te goed gaat, is er een incident waardoor nieuwe problemen ontstaan. Het ad hoc karakter maakte het verhaal eerder frustrerend dan boeiend. Persoonlijkheden (behalve de hoofdpersoon) zijn nauwelijks boeiend, eerder karikaturaal (op het moment dat een corrupte begeleider door de detective wordt aangekeken begint hij te zweten en rent zo snel mogelijk weg).
Als deus ex machina poppen bijzondere vaardigheden en toevalligheden op. Op het moment dat voor het verhaal hoofdpersoon Kit onzichtbaar moet worden voor infrarood, herinnert ze zich de lessen die ze heeft geleerd van een ninjitsu-master zodat ze haar lichaamstemperatuur kan verlagen en haar ademhaling vrijwel kan stilzetten. Op het moment dat ze bijna bezwijkt aan een geïnjecteerd gif, vindt ze toevallig een medicijnkast waarin een noodzakelijk zeldzaam antigif met (handig!) een etiket in het Engels. Als ze is ontsnapt uit een gesticht en eenzaam in het donker zwerft, tuimelt er naast haar een hulpvaardige jongen uit een boom (!), toevallig is hij ook nog een superhacker. En zo meer...
Het detective-deel had voor mij te veel holes-in-the-plot, er is weinig spanning, ik voel me niet betrokken bij de hoofdpersonen.

Samenvattend: de verhaallijn is een detective met teveel gaten in de plot, de sf-wereldbouw is gemakkelijk en niet inspirerend en zelfs frustrerend. De schrijfster heeft weleen prettige schrijfstijl, voor een onbekommerde lezer die zich niet stoort aan bovenstaande zaken biedt het boek een paar uurtjes ambitieloos vertier. Voor mij is dat te weinig.