De laatste pagina’s vond ik erg moeilijk om te lezen, wat betekent dat ik veel om Annabel was gaan geven.

Bij Annabel Wismar werd in 2007 een tumor ontdekt. Een paar jaar later kwam hij terug. Haar zoon David gaat met haar mee naar de Daniël den Hoed-kliniek en ondersteunt haar tijdens de vele onderzoeken en in de periode dat zijn moeder tegen haar ziekte vecht. Hij wil niet dat ze opgeeft en gaat er in eerste instantie van uit dat ze het gewoon gaat redden. Wanneer het er steeds slechter uit gaat zien door de uitzaaiingen die aangetroffen worden krijgt Annabel te horen dat ze nog maar een paar maanden te leven heeft, dat ze in seizoenen moet denken. Ze is uitbehandeld, volgens de Nederlandse artsen, maar in België hebben ze een zwaardere chemo. Ze moet qua bloedwaarden en hart perfect in conditie zijn en daarom komt ze in aanmerking voor deze behandeling. Ze gaan een laatste poging wagen en de hoop laait weer op.

Behalve de grootste verhaallijn van de vechtende Annabel heeft David ook een eigen verhaal. Vanaf de middelbare school heeft hij een obsessie voor de jonge Penny. Hij is haar nooit vergeten en denkt haar terug te krijgen in haar leven wanneer hij een jong meisje leert kennen dat hem als fotograaf ‘inhuurt’ voor een intieme fotosessie voor haar vriendje. Opnieuw gaat hij over de grens en zijn moeder maakt zich terecht zorgen om hem.

De verhaallijn zorgt voor een spanning in het boek die we gewend zijn van Judith Visser. Het geeft een thrillerrandje aan de roman. Achteraf vond ik echter dat de verhaallijn van David weinig toevoegde aan het geheel en dat het of meer terug moest komen in het einde, met een groter doel, of dat het geschrapt had kunnen worden. Maar in het boek zelf zorgde het wel voor de nodige spanning.

Het grootste gedeelte van In seizoenen ging natuurlijk over Annabel zelf en over de vreselijke weg die zij af moet leggen. De angst, hoop, teleurstellingen, slechtnieuwsgesprekken… Iedereen die dit van dichtbij mee heeft gemaakt zal dit zeker herkennen. Zelf las ik het wat meer van een afstandje, omdat ik het (gelukkig) niet van dichtbij mee heb gemaakt. Dit zorgde ervoor dat ik niet hetzelfde reageerde als degenen die dit wel herkennen en het soms te veel werd. Maar op de momenten dat het verhaal te realistisch werd las ik toch ook wel met een brok in mijn keel. Zeker door het feit dat hoofdpersonage Annabel losjes gebaseerd is op de moeder van Judith. Ik vind het heel bijzonder en onwijs knap dat Judith dit persoonlijke boek heeft kunnen schrijven. Ik weet zeker dat dit haar meest persoonlijke boek ooit is.

In seizoenen is geen boek zoals je van Judith Visser gewend bent en misschien niet voor al haar diehard-thrillerfans weggelegd, maar voor iemand die bijna nooit romans leest (ik dus) was het een aangename verrassing. Ook al stond het verhaal ver van mij af, ik kon me er goed in inleven en voelde heel erg mee. De laatste pagina’s vond ik erg moeilijk om te lezen, wat betekent dat ik veel om Annabel was gaan geven. In deze opzet is Judith wat mij betreft dus meer dan geslaagd en ik ben zeker benieuwd naar de volgende romans van haar hand.