Erg slecht vervolg op KEVBDD

Dit boek vormt het naadloze vervolg van Kluun’s succesroman KEVBDD en verhaalt over het leven van onze hoofdpersoon Stijn als weduwnaar. Dat dit ook precies de titel is, geeft al wel aan hoe eenduidig deze roman is. Geen dubbele betekenislagen, geen literaire spelletjes, gewoon een eenvoudig, kort en simpel verteld verhaal in Kluun’s inmiddels bekende stijl.
Dat is dan ook wel meteen de belangrijkste zwakte, want, helaas, dit is een erg matig boek. De charme van Kluun’s hitroman was nu juist dat hij de dood van Stijn’s vrouw Carmen, juist door die kale ‘reclame-achtige’-stijl van schrijven op de een of andere manier extra invoelbaar maakt. Die spanning mist ‘De weduwnaar’ echter geheel en dan blijft opeens een wel heel oppervlakkig werkje over. In het eerste boek kon je toch ergens nog wel houden van de egoïstische en hedonistische Stijn, als die toch maar tot het eind zijn vrouw blijft verzorgen, maar in dit boek blijft alleen maar de klootzak Stijn over. Een lummel die zijn bedrijf in de steek laat (waarbij de gevoelloze wijze waarop hij zakenpartner Frenk behandelt tenenkrommend is) en zich stort in seks, feesten en drugs.

Een vakantie die Stijn vervolgens met zijn dochtertje Luna neemt in Australië, moet dan waarschijnlijk overkomen als de ommekeer of zelfs de catharsis of zo, maar dat komt totaal niet over. Stijn wordt rondweg een verwend kut-kereltje als die bij de eerste regenbui in Australie alweer moet uithuilen over de telefoon bij wel/niet-vriendin Roos. Tja, Roos. Na Carmen’s dood laat zij ronduit met zich sollen door onze labiele hoofdpersoon. Dat ze dan aan het einde van het boek alwéér toegeeft aan zijn grillen door over te vliegen naar Australië voor een zogenaamde hereniging, is dan voor mij geen geloofwaardige happy end meer.