Wervelend boek van geweldenaar David Mitchell

Dat Mitchell een buitengewoon schrijver is, wist ik al na zijn boek ‘Wolkenatlas’ te hebben gelezen, maar met dit boek bevestigt hij het nog eens. Opnieuw wordt je onweerstaanbaar meegesleept in een hilarisch, krankzinnig, aangrijpend, enerverend en soms bijna onnavolgbaar verhaal. In dit geval over de 19-jarige Eiji Miyake, die in Tokio de vader die hij nooit gekend heeft probeert te vinden.
Mitchell’s schrijfstijl is verder op zijn minst bijzonder en het hele boek ademt een surreële sfeer door het dunne onderscheid tussen droom en ‘werkelijkheid’. Het boek is namelijk doorspekt met (dag-)dromen van Eiji en hiernaast belandt Eiji ‘in het echt’ ook nog eens in allerlei bizarre situaties. Alsof dat het boek al niet apart genoeg maakt, zijn er ook nog enkele gekke uitstapjes. Zoals een fabel over een struise kip, een vergeetachtige bok en een zachtaardig oermens, dat Mitchell als achteloze vingeroefening lijkt te hebben ingepast.
Al met al kun je dus spreken van een wervelend en geweldig boek, waarbij je je alleen wel kunt afvragen wat Mitchell uiteindelijk eigenlijk probeert te vertellen. Want een echt einde breidt hij er niet aan – wat heet: het laatste hoofdstuk 9 is blanco! Maar misschien was dat juist de crux, want niet voor niets is het boek vernoemd naar het liedje ‘#9dream’ van John Lennon, waarover deze ooit zei: “De betekenis van Droom Nummer Negen verschijnt pas wanneer alle betekenissen hebben afgedaan.”