Het meest persoonlijke boek van Auster is ook zeker niet zijn beste

Dit is het meest persoonlijke boek van Paul Auster dat ik ken (en ik heb inmiddels vrijwel alles van hem gelezen). Het is ook nog eens zijn debuut. Het boek is over het geheel vaak prachtig geschreven, in zijn bekende vloeiende stijl, en ook vaak zeer boeiend en meeslepend.

Het boek bestaat eigenlijk uit twee delen en in het eerste “Portrait of an invisible man” probeert Auster zijn eigen vader te beschrijven. Een man die er eigenlijk nooit leek te zijn, afgesloten leek voor het grootste deel van de wereld. Auster gaat op onderzoek uit op basis van het onbewoonde, met herinneringen volgepakte, huis van zijn pas gestorven vader. Een prachtig beeld is dat het eerste ding wat hij vindt het Fotoboek van de familie Auster is; het boek is echter leeg.

Het tweede deel van het boek (“The Book of Memory”) is moeilijker geschreven en is een lang essay-achtig relaas van Auster die over zichzelf in de derde persoon schrijft. In een associatieve stijl komt van alles voorbij als hij met name nadenkt over de relatie met zijn zoon en de werking van het geheugen. Dit tweede deel is soms toch wel erg taai en hierbij duidelijk het minste.

Maar over het geheel is dit toch een zeer interessant prikkelend boekwerk. Verwacht echter geen ‘normale’ roman…