Messcherpe sarcastische observaties over het academische milieu

Ik heb het niet zo op Nederlandse literatuur ook niet op Hermans. Ik had dan ook niet echt hoge verwachtingen, maar moet zeggen dat ik toch positief verrast werd door het boek. De schrijver rekent op een bijna vileine wijze af met zijn verleden op de universiteit Groningen en dat is vaak erg grappig. Zoals de romantitel al doet vermoeden verhaalt Hermans over een aantal professoren, die zonder uitzondering hun eigenaardigheden hebben en grote zwaktes vertonen: het zijn hoerenlopers, schaamteloze opportunisten, mannen zonder ruggegraat of contactgestoorde vakidioten. De universiteit wordt niet alleen voorgesteld als een slangenkuil, maar is ook, als gevolg van die onzalige democratiseringsgolf van de jaren ’70, verworden tot een vreselijk oord voor de rechtgeaarde wetenschapper (al die vergaderingen!). Nou ja, op de gemankeerde tandarts Kaekebeecke dan weer na dan, die omhoog is gevallen in het hoofdbestuur en lééft om te vergaderen. Intussen draait het boek overigens vooral om Roef Dingelam, die de Nobelprijs wint, maar toch weinig te genieten krijgt van zijn prijs…
Het moge duidelijk zijn: Hermans heeft uit zijn eigen ervaring geput en dit nog even allemaal eens lekker dik aangezet. Het heeft geleid tot een leuk boek vol messcherpe sarcastische observaties over het academische milieu.