In een interview vertelde de Australische Zusak hoe hij opgroeide met verhalen over de Tweede Wereldoorlog. Met name de verhalen over het bombardement op München en over de joden die door Duitse steden richting concentratiekampen marcheerden maakten grote indruk op hem. Deze verhalen gaven hem inspiratie voor De Boekendief. De Boekendief was oorspronkelijk bedoeld voor een volwassen publiek, maar al snel bleek dat juist jongeren het boek lazen en prezen. Momenteel is De Boekendief in 30 talen vertaald en is er in november een verfilming van uitgekomen onder de originele naam The Book Thief.
De Boekendief vindt plaats in Duitsland gedurende de Tweede Wereldoorlog. Het verhaal gaat over Liesel, een jong meisje dat wordt opgenomen door een pleeggezin, nadat ze wees is geworden. Haar pleegouders – Hans en Rosa Hubermann – zijn arme Duitsers, die worden betaald om Liesel in huis te nemen. Liesel ervaart voor de eerste keer hoe het is om in nazi-Duitsland te wonen tijdens een ceremoniële verbranding van boeken. Na de verbranding pakt ze stiekem een boek uit de verbrande hoop en wordt ze vanaf dat moment ‘’een boekendief’’. Haar pleegvader Hans leert Liesel lezen en schrijven. Vanaf dat moment ziet ze de grote waarde van boeken en woorden. De boeken zijn voor haar een grote steun om de moeilijke tijden door te komen.
De oorlog komt voor Liesel dichtbij als er op een avond een Joodse man voor de deur staat. Zijn naam is Max en hij is de zoon van een overleden vriend van Hans. Hans laat Max schuilen in de kelder en langzaamaan worden Max en Liesel goede vrienden. Maar al snel laat de verteller weten dat dit niet een verhaal zal worden met een goed einde…
De Boekendief is één van mijn meest geliefde boeken, doordat het verhaal zo mooi geschreven is en zo origineel verteld wordt, dat het mij zelfs na de laatste pagina nog bezig hield. Zusak heeft een manier gevonden om de lezer de Tweede Wereldoorlog te laten beleven alsof de lezer zelf een jong Duits meisje is dat dol is op lezen en op deze manier ontsnapt aan alle ellende. Liesel’s verhaal wordt verteld door de Dood als alwetende verteller en dat is de ultieme reden waarom iedereen dit boek zou moeten lezen. De Dood wisselt namelijk het verhaal van Liesel af met vertellingen over zijn werk, over de mensen op de wereld en over de drie keer dat hij Liesel heeft ontmoet. Tijdens deze ontmoetingen was de Dood bezig met zijn werk dode mensen op te halen. Dit kan luguber klinken – je zal natuurlijk denken dat deze vertelling enkel dood en verderf met zich meebrengt! - maar dat is niet het geval. De Dood vertelt het emotionele verhaal van een meisje dat de moeilijke periode van het naziregime doormaakt en steun en hoop haalt uit haar boeken. ??
Ook opvallend aan De Boekendief is de schrijfwijze van Zusak: hij schrijft op een intelligente en humoristische manier met realistische personages die zo uit het boek kunnen stappen. De betrokkenheid en passie van Zusak is van de letters af te lezen en je voelt dat er over elk woord, elke illustratie en zelfs over de namen van de hoofdstukken is nagedacht. De Boekendief is een bijzonder boek dat de lezer inspireert en hem/haar na de laatste bladzijde niet meer loslaat. Ook al gaat het verhaal over een jong meisje, het boek is ook een aanrader voor jongens en volwassenen. Ik ben benieuwd of Marcus Zusak de Dood nog meer aangrijpende verhalen laat vertellen, want uiteindelijk is het de Dood die bij alle ellende in de wereld aanwezig is. Ik zal het zeker in de gaten houden.