Om kippenvel van te krijgen

Wat een verhaal... Wow.

Over het algemeen lees ik geen boeken over de Tweede Wereldoorlog. Toch trok dit boek enkele maanden geleden mijn aandacht vanwege het huis op de voorkant en de tekst op de omslag. Ik besloot buiten mijn comfort zone te gaan lezen, of nou gedeeltelijk dan aangezien ik wel met regelmaat historische (fictie) boeken lees.

Het voorwoord zette perfect de toon voor de manier waarop dit boek geschreven is. Het gehele boek is blijk van de betrokkenheid van Van Iperen bij het huis en de beladen geschiedenis ervan. Uit alles blijkt de tijd, moeite en emotie die zij in dit boek gestopt heeft. Het resultaat is dan ook een voortreffelijk boek met een sprekend verhaal, geschreven op een manier waarvan ik daadwerkelijk genoten heb. Dit boek heeft me niet alleen zoveel emoties laten ervaren, maar heeft me ook aan het nadenken gezet en onwijs veel geleerd.

Natuurlijk bevat het boek verschrikkelijke passages. Het is dat je je tijdens het lezen beseft dat dit werkelijk gebeurd is, anders zou je zo kunnen zeggen dat die stukken uit een dystopia komen. Wat mij echter nog het meest bijstaat is de mogelijkheden die deze mensen vastpakten om toch nog enigszins wat geluk te ervaren in die verschrikkelijke tijden. Ook de toewijding aan elkaar vond ik zo aangrijpend.

Oef, wat kan je eigenlijk nog meer van zo'n boek zeggen. Het is een verhaal dat mijn verwachtingen met mijlen heeft overstegen. Het enige dat ik eigenlijk nog wil uitdrukken is mijn dank aan de schrijfster voor het delen van dit verhaal. Ik heb het hele boek met kippenvel gelezen en weet dat ik het zeker niet zal vergeten.

(Misschien is dit boek een goede aanrader voor de leeslijst op middelbare scholen?)