Een eiland in het verleden

In Charlotte vertelt David Foenkinos het verhaal van een Duits meisje, Charlotte Salomon, dat slachtoffer wordt van het nazisme. De ogen die je aankijken vanop de kaft, drukken de beklemmende sfeer uit die je bij het lezen van het boek ervaart. Uiteraard treft de tragiek van een talentvol jong leven dat zijn einde kent door Jodenhaat de lezer. De auteur beschrijft de eenzaamheid, de onzekerheid en het onbegrip zo treffend en scherp dat je als lezer opgaat in de zwaarmoedige sfeer die het leven van het hoofdpersonage typeert. "Geluk wordt een eiland in het verleden dat nu ontoegankelijk is"
Als kind voelt Charlotte zich erg onzeker, is verlegen en vindt ze geen aansluiting bij leeftijdsgenoten. Slechte ervaringen zorgen ervoor dat ze zichzelf afschermt van de wereld om meer teleurstellingen te mijden. Het antisemitisme dat steeds meer haar dagelijks leven gaat bepalen, zorgt voor nog meer afzondering. Ze ontdekt uiteindelijk haar weg in de kunst en wordt door haar uitzonderlijk talent als een van de weinige Jodinnen toegelaten tot de academie. Dit wordt de weg die ervoor zal zorgen dat haar verhaal nog door ons gelezen kan worden.
Het leven van Charlotte speelt zich voor een groot deel binnen haar eigen familie af. Een bijzondere familie met een groot aantal zelfdodingen die hun stempel drukken op Charlotte’s leven. De relaties komen afstandelijk en vreemd over. Haar moeder sterft als Charlotte vrij jong is. Met haar vader, op wie ze hard lijkt, heeft ze een vrij goede band. Ook met haar stiefmoeder lijkt het aanvankelijk goed te klikken, maar de relatie verslechtert na een tijdje. Dankzij haar stiefmoeder, ontmoet Charlotte Alfred, haar grote liefde. Ze houden er een stiekeme relatie op na, maar deze is van korte duur. Door het dreigende gevaar van het nazisme, sturen Charlotte’s ouders haar naar Frankrijk, waar haar grootouders ook naartoe gevlucht zijn. Ze zal haar ouders, noch Alfred, ooit nog terugzien.
In Frankrijk verblijft Charlotte bij haar grootouders, in een huis van de rijke, Amerikaanse Ottilie. Zij zal Charlotte stimuleren om te blijven schilderen. Na de dood van Charlotte’s grootmoeder, zorgt Charlotte voor haar grootvader. Ze worden beiden opgepakt en vervoerd naar een Jodenkamp, waaruit zij weten te ontkomen. De relatie tussen Charlotte en haar grootvader roept veel vragen op. Uiteindelijk sterft haar opa, en zijn dood roept nog meer vragen op. Om te genezen van een depressie schildert Charlotte haar hele leven. Het boek maakt de lezer nieuwsgierig naar haar kunstwerken. Gelukkig hebben haar ouders, die in tegenstelling tot Charlotte de oorlog overleefden, ervoor gezorgd dat haar werk goed bewaard is gebleven.
De auteur slaagt erin om de pijn die Charlotte dagelijks ervaart in haar leven tastbaar te beschrijven. Elke zin begint op een nieuwe regel. Bij het begin van het boek voelt dit vreemd aan, maar na enkele alinea’s, merk je dat dit perfect past bij het verhaal. Het zorgt ervoor dat de lezer elke zin beter tot zich laat doordringen.