leuke jeugdhorror !

Het is 1997. Tieners hadden nog geen smartphone. In dit jaar was geen tiener veilig in Westerdam. Jason, Denise, Joyce, Monica en Edward: allemaal bang dat zij het volgende slachtoffer zijn van Dirtbag... Want is het alleen een kinderrijmpje om de kinderen bang te maken of bestaat hij echt? Wat wel echt is is dat jongeren het slachtoffer zijn van een bloedlustige moordenaar.
Danielle Bakhuis heeft een griezelige horror neergezet boor de jeugd. Een echte pageturner maar wel een volgens het oude horrorfilm concept ala " vrijdag de dertiende". Misschien niet al te origineel. Maar dat is niet erg, in tegendeel het is een concept wat werkt.
Als lezer word je net als de personages op verkeerde been gezet en daar hou ik wel van.

De spanning word goed opgebouwd en het is wel leuk dat het zich in 1997 afspeelt.
Voor mij zeer herkenbaar ( muziek van toen, kleding, geen smartphone), voor de lezersdoelgroep van nu een duik in verleden, een heel ander wereld. Door subtiele aanwijzingen van de auteur goed te volgen.
Knap gedaan.
Leuk ook dat er " urban legends" in het verhaal zijn verwekt. Wel geteld vijf stuks, en dat in een redelijk dun boek.
Ik heb heerlijk genoten van dit horror verhaal. De vertelstijl is boeiend en in een lekker tempo. Ook was het leuk weer even terug te duiken in 1997.. Vroeger was alles anders...

De illustraties vond ik wat minder. Wat kinderlijk overkomen, maar dat is mijn persoonlijke mening.
Dit is het derde horror boek vd auteur, de andere twee ken ik nog niet, maar ga ik zeker lezen. In het nawoord staat een verwijzing van hints naar haar vorige twee boeken. Naar mijn idee een tikje overbodig.
Na dit nawoord is er nog een soort karakter analyse in het slotwoord waar de auteur waarbij ze de lezer nog wat conclusies geeft. Dit had ze van mij zeker achterwege mogen laten. Overkill na zo'n verhaal. Had de vraag of opmerking in het verhaal verwerkt.
Het verhaal heeft een goed einde dan is een slotoverweging van de auteur niet nodig..